۱۴۰۲/۱۲/۰۸ ۱۴:۳۴ شناسه مطلب: 99134
پرسش:
مشارکت حداکثری مهمتر است یا انتخاب اصلح؟ یعنی اگر بالا رفتن مشارکت موجب شکست نامزد اصلح بشود، آیا بهتر نیست که به نحوی مشارکت و اقبال عمومی را پایین آورد؟
پاسخ:
یکی از مسائل بسیار جدی در عرصه انتخابات ایران، نحوه مواجهه با تضاد احتمالی میان انتخاب اصلح و مشارکت حداکثری است.
به این معنا که گاهی شرایط به این صورت است که اگر انتخابات خیلی گرم و داغ نشود، بیشتر کسانی که در انتخابات شرکت خواهند کرد، علاقهمندان جدیتر انقلاب و نظام اسلامی بوده و طبیعتاً شانس پیروزی نامزد اصلح بالاتر است؛ اما وقتی انتخابات، زیادی گرم شود و مشارکت بالاتر برود، افراد دیگر که در شرایط عادی اهمیت چندانی به تکلیف سیاسی و شرعی و شرکت در انتخابات نمیدهند به میدان آمده و با رأی خود که گاهی از سر لجبازیهای سیاسی است در نتیجۀ انتخابات اثر منفی میگذارند. با این اوصاف، آیا بهتر نیست که از خیر مثلاً ده میلیون رأی بیشتر بگذریم و به اهمیت انتخاب اصلح بیشتر توجه کنیم. انتخاب اصلح یعنی مدیریت بهتر سرنوشت دهها میلیون ایرانی.
1. در فرض سؤال، با یک مقایسه مواجهیم. در یک مقایسه هم هزینه و فایده هر طرف را بهدقت مورد سنجش و ارزیابی قرار میدهند تا به نتیجۀ احسن و انتخاب برتر برسند. پس باید ببینیم که فواید مشارکت حداکثری و معایب مشارکت پایین در مقایسه با فواید انتخاب اصلح و معایب انتخاب فرد غیر اصلح چیست.
2. مشارکت مردم در انتخابات، نشاندهنده تعلق نسبی آنان بهنظام سیاسی کشور و کار کردن و زندهبودن قانون اساسی آن کشور است. به هر میزان این مشارکت بالا باشد، نشاندهنده آن است که مردم، انتخابات و سازوکار و ساختار سیاسی کشور و اهمیت اعمال اراده خود در آن را جدی گرفتهاند. دشمنان خارجی نیز متوجه میشوند که طرحها و نقشههای پرهزینه آنان به طمع سقوط سیاسی کشور چندان مؤثر نیست؛ اما در طرف مقابل، اگر مشارکت در کشور کاهشی شود، نشاندهنده آن است که به هر دلیلی مردم نتیجه انتخابات و تأثیر آن در زندگی خود را باور ندارند و به شرکت در آن اهمیتی نمیدهند و از همه مهمتر اینکه، نشاط سیاسی در کشور وجود ندارد. اینجا است که کشور دچار بحران مشروعیت خواهد شد و برای اثبات حق حاکمیت خود بهزحمت خواهد افتاد. در چنین شرایطی اگر بهترین فرد هم انتخاب شود، اکثریت جامعه به او و دولت وی احساس تعلق نمیکنند و بخش بزرگی از جامعه از حاکمیت فاصله گرفته و خود را در امر اداره کشور سهیم ندانسته و با آن احساس بیگانگی میکنند؛ لذا صرفاً نقش مطالبه گر داشته و در بحرانها همراهی کمتری با نظام سیاسی نشان خواهند داد. این امر یعنی کاهش جدی سرمایه اجتماعی.
3. اگرچه انتخاب اصلح قطعاً تأثیر جدی و مهمی در مدیریت کشور در کوتاهمدت و درازمدت دارد و در اولویت است، اما طبیعتاً نامزدهای معرفیشده توسط شورای نگهبان، همگی صلاحیت حداقلی برای تصدی پست ریاست جمهوری و مجلس شورای ملی را دارا هستند: «کسانی که وارد صحنه انتخابات میشوند، اشخاصی هستند که شورای نگهبان - که امین مردم در این قضیه است - پای اسم آنها را امضا کرده و اعلام صلاحیت نموده است؛ بنابراین، همه صلاحیت دارند».(1) لذا انتخاب نکردن اصلح، در مقابل متزلزل شدن پایههای جمهوریت، مشروعیت و امنیت نظام و کشور اهمیت کمتری دارد.
4. اهمیت و ترجیح مشارکت حداکثری در کلام امام و مقام معظم رهبری کاملاً مشخص است. امام خمینی (ره) همواره در پیامها و سخنرانیهای خویش، بر اهمیت انتخابات و ضرورت مشارکت حداکثری مردم در انتخابات تأکید داشتند: «این وظیفهای است الهی، وظیفهای است ملی، وظیفهای است انسانی... همۀ ما باید در انتخابات شرکت بکنیم».(2)
مقام معظم رهبری در این زمینه معتقد است: «درست در نقطه مقابل خواست دشمنان، همۀ ما باید در انتخابات حضور فعالی داشته باشیم. انتخابات، آبروی ملی ماست. انتخابات، یکی از شاخصهای رشد ملی ماست. انتخابات، وسیلهای برای عزت ملی است... . حضور شماست که نظام را تحکیم میکند، پایههای آن را مستحکم مینماید، آبروی ملت ایران را زیاد میکند، استقامت کشور را در مقابل دشمنیها زیاد میکند و دشمن را از طمع ورزیدن به کشور و از فکر ضربه زدن و توسعه (برنامهاش) و فساد و فتنه منصرف میکند. اینیک مسئله بسیار مهم است؛ پس مسئلهی اول، شرکت در انتخابات است».(3)
ایشان مشارکت حداکثری را تا این حد ضروری میداند که: «مسلماً امنیت کشور، مصونیت کشور، پیشرفت کشور، با حضور همگانی و حداکثری مردم افزایش پیدا خواهد کرد».(4)
رهبر انقلاب حضور حداکثری را به حدی ضروری میداند که به مردم اعلام کرده است: «عرض من به مردم این است. من به مردم نمیگویم فلان کس را انتخاب بکنید، فلان کس را انتخاب نکنید؛ این را هرگز به مردم نخواهم گفت، امّا به مردم عرض میکنم و اصرار میکنم که حتماً در پای صندوق رأی حاضر بشوید و رأی بدهید، به هرکسی که تشخیص میدهید؛ این باید اتّفاق بیفتد. هر کس کشور را دوست دارد، هر کس نظام را دوست دارد، هر کس امنیت را دوست دارد -از آحاد مردم- باید بیاید وارد میدان انتخابات بشود، بیاید پای صندوق؛ شرّ دشمن را این کم میکند».(5)
این ضرورت تا جایی است که ایشان بهصراحت بیان کرده که حتی کسانی که نظام را قبول ندارند در انتخابات شرکت کنند: «حضور مردم یکی از آن عناصری است که دشمن را ناکام میکند. اینکه ما تکیه میکنیم، تأکید میکنیم، اصرار میورزیم بر اینکه مردم همه شرکت کنند در انتخابات و من بارها این را قبلاً گفتهام -حالا چند بار یادم نیست- که حتّی آنکسانی که نظام را قبول ندارند، برای حفظ کشور، برای اعتبار کشور بیایند در انتخابات شرکت کنند. ممکن است کسی بنده را قبول نداشته باشد، عیبی ندارد، امّا انتخابات مال رهبری نیست، مال ایران اسلامی است، مال نظام جمهوری اسلامی است. همه باید بیایند در انتخابات شرکت کنند؛ این موجب میشود که نظام جمهوری اسلامی تقویت بشود، پایداری آن و ماندگاری آن تأمین بشود، کشور در حصار امنیت کامل باقی بماند».(6)
5. بعد از این مطالب باید ببینیم که اصلاً در مقابل مشارکت حداکثری چه گزینهای داریم. مشارکت حداقلی؟ اینکه خلاف مصلحت کشور و جمهوریت نظام است. پس با مفهوم مشارکت نسبی مواجه هستیم؛ یعنی به میزانی انتخابات پرشور شود که احتمال برد نامزد رقیب زیاد نشود. چراکه بخشی از جامعه اگر به حرکت دربیایند، حتماً به نامزدی رأی خواهند داد که همسویی کمتری داشته باشد.
باید بدانیم چنین اصل و قاعدۀ ثابتی وجود ندارد که اگر سیاستگزاری نظام و فعالان سیاسی به سمت مشارکت حداکثری نرود، در درازمدت، در حد معقول بتوان مشارکت نسبی را نیز حفظ کرد. چراکه وقتی انتخابات گرم و مؤثر و رقابتی دیده نمیشود، آمار مشارکت نسبی نیز بهسرعت ریزشی میشود.
معمولاً این تضاد و تضارب آرا و هیجانهای جدی رقابتی است که افراد را به حرکت وادار میکند.
6. اگر به دنبال مشارکت حداکثری نباشیم و صرفاً انتخاب اصلح را در نظر بگیریم، از یک زمانی به بعد، موضوع عوض خواهد شد؛ یعنی موضوع در «مقایسه میان مشارکت حداکثری و انتخاب غیر اصلح» باقی نمیماند، بلکه اساس انتخابات کشور به امری تشریفاتی و نتایجی از پیش تعیینشده تفسیر خواهد شد. این امر نظام سیاسی کشور را با چالش جدی مواجه خواهد ساخت.
نتیجه:
در مقایسه هزینه و فایدۀ انتخاب اصلح و عدم تحقق مشارکت حداکثری، آسیب مشارکت نسبی یا حداقلی و عدم تحقق مشارکت حداکثری بهمراتب برای استحکام نظام و مشروعیت آن بیشتر از عدم راهیابی فرد اصلح به کرسی ریاست و نمایندگی است.
پینوشت:
1. حسینی خامنهای، سیدعلی، بیانات مقام معظم رهبری در دیدار جمعی از روحانیون، خامنهای دات آی آر، 13 اردیبهشت:
1376، https://khl.ink/f/2836
2. موسوی خمینی، سید روحالله (امام خمینی)، صحیفه امام، ج 18، ص 381.
3. حسینی خامنهای، سیدعلی، بیانات مقام معظم رهبری در جمع مردم استان کردستان در میدان آزادی سنندج، خامنهای دات آی آر، 22 اردیبهشت1388:
https://khl.ink/f/6642
4. حسینی خامنهای، سیدعلی، بیانات مقام معظم رهبری در دیدار دستاندرکاران برگزاری انتخابات، خامنهای دات آی آر، 16 اردیبهشت 1392:
https://khl.ink/f/22494
5. حسینی خامنهای، سیدعلی، بیانات مقام معظم رهبری در دیدار کارگران، خامنهای دات آی آر، 10 اردیبهشت 1396:
https://khl.ink/f/36366
6. حسینی خامنهای، سیدعلی، بیانات مقام معظم رهبری در دیدار مردم قم، خامنهای دات آی آر، 19 دی 1394:
https://khl.ink/f/46976