پاسخ:
در بعضی از کتب معتبر که این زیارت را نقل کرده اند، این فصل بدین صورت نیست، مثلا در کامل الزیاره ابن قولویه این فصل به این عبارت آمده:
اللهم خص أنت اول ظالم ظلم آل نبیک باللعن ثم العن اعداء آل محمد من الاولین و الآخرین اللهم العن یزید و... (1)
سید بن طاووس هم بعد از ذکر این زیارت می نویسد: در مصباح الکبیر دو فصل آخر که صد بار تکرار می شوند، وجود ندارد. (2)
در تاریخ آمده که وقتی دشمنان شیخ طوسی سعایت او را نزد خلیفه عباسی کردند و خلیفه منظور از این افراد را که در زیارت نقل شده در مصباح آمده، از شیخ پرسید، جواب داد: اولی هابیل است که قابیل را به ناحق کشت.
دوم قیدار پی کننده شتر صالح است.
سوم قاتل یحیی بن زکریا است.
چهارم ابن ملجم قاتل علی بن ابی طالب (علیه السلام) است .
افراد نامبرده هم قاتلان امام حسین (علیه السلام) هستند. (3)
گرچه توجیه شیخ خوب است، ولی اگر این عبارت از معصوم (علیه السلام) صادر شده باشد، منظورش را به ابهام فرموده است و کسی نمی تواند به یقین بگوید منظور معصوم چه کسانی هستند.
بنابراین بدون این که به یقین حکم کنیم منظور از این سه نفر چه کسانی هستند، می گوییم آنان کسانی هستند که به پیامبر و اهل بیت که حرمت آنان واجب بوده، ظلم آگاهانه روا داشته اند. به خاطر ظلم آگاهانه به پیامبر و اهل بیت، مستحق لعن و نفرین می باشند. هیچ فرد سنی نیست که مخالف لعن دشمنان پیامبر و اهل بیت که به حکم قرآن دوست داشتن و حفظ حرمت شان واجب است (4) باشد. چنین لعنی به صورت اجمالی و به جهت دشمنی لعن شدگان با پیامبر و اهل بیت، مخالف وحدت نیست.
مخالف وحدت آن است که خلفای بعد از پیامبر(ص) را با ذکر نام دشمن اهل بیت بشمریم. در مقابل چشم اهل سنت که آنان را یاران با وفای پیامبر می دانند، لعن کنیم. چنین کاری به هیچ وجه صحیح نیست. در هیچ آیه و روایت و دعایی وارد نشده است.
ما و اهل سنت دشمنان اهل بیت پیامبر را مسلمان نمی دانیم اما در مورد مصداق ها با هم اختلاف داریم. باید در اختلاف، اصول برادری رعایت شود. از اهانت و لعن و نفرین به اشخاصی که از نظر برادران اهل سنت محترم می باشند، خودداری ورزیم.

پی نوشت ها:
1.ابن قولویه ، کامل الزیارات ، قم ، انتشارات اسلامی ، 1417 ق ، ج332.
2.ابن مشهدی ، مزار ، ص485 پاورقی.
3. شیخ طوسی ، استبصار ، تهران ، دار الکتب الاسلامیه ، 1363 ش ، ج1 ، ص16 (مقدمه در ترجمه و زندگی نامه شیخ).
4. شوری (42) آیه 23.

پرسشگر گرامی ، این گونه نیست که هر وقت منی به رحم زن برسد، حامله شود ،بلکه ممکن است که حامله نشود.
برای مشخص شدن حاملگی باید از وسائل پزشکی استفاده کنند.
طبق روایاتی که از اهل بیت (علیهم السلام ) به ما رسیده است ، در برخی از ایام نزدیکی و باردار شدن بهتر می باشد.
آمیزش در شب‏هاى دوشنبه، سه شنبه، پنج شنبه ، جمعه و ظهر روز پنجشنبه و عصر روز جمعه مستحب است.(1)
پی‌نوشت‌:
1. محمد بن الحسن الحر العاملي، وسائل الشيعه، مؤسسه آل البيت، قم، 1409 ه.ق ، ج 14،

پاسخ:
راویان این حدیث همه از مشایخ اند، جز حسین اشقر که در سند این روایت ذکر شده و در کتب رجال شناخته شده نیست. بنابراین از نظر سند ضعیف است.

پاسخ:
خوشا به حال شما كه عازم بارگاه ملكوتي حضرت ابا عبدالله الحسین (علیه السلام) هستيد. رعایت چند نکته در سفری پر بار از جهت معنوی مفید و مؤثر است که در ذیل تقدیم می کنیم.
امیدواریم از بركات زيارت امام حسين (عليه‌السلام) بهره‌مند شويد و ما را نیز دعا بفرمایید:
1- در آیینه روایات برای زیارت پیامبر اکرم (صلی الله علیه وآله) و زیارت حضرت فاطمه (سلام الله علیها) و ائمه (علیهم السلام) فضایل و ثواب اخروی و پاداش و کرامت های دنیوی زیادی ذکر شده که محاسبه آن از توان هر کسی جز خدا خارج است. امّا پاداش های هر کسی به اندازه میزان خود شناسی و معرفتی است که نسبت به معصومی که مزورش است، دارد. از این رو در بسیاری از روایات، عبارت «عَارِفاً بِحَقِّهِ » یا « بِحَقِّهِا» را مشاهده می کنیم.
مثلا در روایتی آمده است: «مَنْ أَتَى قَبْرَ الْحُسَيْنِ ع عَارِفاً بِحَقِّهِ كَتَبَهُ اللَّهُ عَزَّ وَ جَلَّ فِي أَعْلَى عِلِّيِّينَ؛ (1) هر کسی نزد قبر ابی عبدالله علیه السلام حاضر شود و قبر آن حضرت را با معرفت زیارت کند، خداوند نام و مقام و منزلت این زائر را در اعلی علیین ثبت می کند».
بنابراین اولین توصیه و ضرورت در زیارت ائمه این است که هر زائری باید نسبت به مزور - یعنی کسی که زیارت می شود، معرفت و شناخت پیدا کند.
پس زایر باید توجه داشته باشد کجا می رود، در چه مکان هایی قدم می گذارد، مزور او چه کسانی هستند؟ از چه مقام و منزلتی در نظام آفرینش و در پیشگاه خداوند برخوردارند؟ خود کیست؟ برای چی می رود؟ قصد و نیتش چیست؟ زیارتش از چه میزان خلوص برخوردار است؟ چه نیازی به زیارت این ارواح طیبه دارد؟ زیرا پاداش زیارت هر کسی به میزان شناخت و معرفت و اخلاص او بستگی دارد.
پس با اعتقاد به اين كه امام حسين (ع) امام و حجت خداست به زيارت ايشان برويد يعني امام را به عنوان امام و واسطه فيض حضرت حق و اين كه زنده هستند و ما را مي‌بينند و كلام ما را مي‌شنوند و جواب سلام ما را مي‌دهند زيارت كنيد.
2- مردم معمولاً در محضر امام (ع) گوینده هستند تا شنونده. سعی می‏ کنند نیازها، مشکلات مادی یا معنوی خویش، و بستگان را بیان کنند، گرچه خوب است، ولی بهترآن است که زائر پیش از آن که به قصد زیارت حرکت کند، ساعاتی ذهن و دلش را از دنیا و آن چه از نمودهای آن است، فارغ گرداند. با نشستن در مجالس علمای اهل دل یا مطالعه نمودن درآداب زیارت مثل کتاب مفاتیح و تفکردرباره مقام امام، نیز توجه نمودن به برخی کرامات و معجزات شان و دل سپردن به سخنان سراسر نورانی و نصایح دلسوزان شان، بر معرفت خویش بیفزاید. روح و ذهن خویش را از غبار گناه و زنگار مادیّت صیقل دهد.طوری خالصانه به امام (ع) سلام دهد که احساس کند امام جواب او را می دهد.
3- وقتی با ذوق و شوق زیارت امام (ع) و به محضر مقدسش حرکت کردی ،چنان باش و زیارت کن که اگر آنان زنده بودند، در محضرشان چنان سلام می‏گفتی و زیارت می‏کردی . طرز معاشرت و رفتار و گفتارت با دوستان، و سایر زوار نزد امام (ع) آن گونه بود.
اگر حضرت امام زمان (عج) افتخار زیارتش را نصیب کند و اذن حضورش را به شما دهد، با چه حال درونی، به شوق زیارتش حرکت می‏ کنی و برای جلب رضایت قلب مبارکش نزد حضرت چه می کردی؟ برای زیارت حرم امامان (ع) نیز آن گونه باش که "عین اللَّه الناظرة؛ چشمان نظاره گر" ظاهر و باطن زوار خویش هستند.
4- وقتی به شهری که شهادتگاه امام (ع) است رسیدی، به کاری مشغول نشو، جز این که مجدداً غسل زیارت کنی، لباس نظیف بپوش، آن گاه با ذکر خدا و گفتن صد مرتبه ( الله اکبر و صد مرتبه لااله الا الله و صد بار صلوات) توجه قلبی به مقام و منزلت امام،مشغول ساز.
5- اخلاص ‌در زيارت:
يكي‌از فضايل‌ اخلاقي‌ كه‌ در هر عمل‌ روي‌ آن‌ تأكيد زياد شده‌ است‌، اخلاص‌است‌. زيارت‌ امام‌ حسين ‌(ع) هم ‌به ‌عنوان ‌اين ‌كه ‌يكي ‌از بهترين‌ اعمال ‌است‌، در روايات ‌زيادي ‌آمده‌ كه‌ اين‌ عمل ‌با اخلاص ‌صورت ‌بگيرد.‌اين ‌همه ‌ثواب‌ در زيارت ‌آن‌ حضرت ‌نيست‌، مگر براي‌ كسي‌ كه ‌زيارت‌ آن‌ حضرت ‌بيايد و هيچ‌ غرض‌ و هدف ‌ديگري‌ نداشته‌ باشد و براي ‌خودنمايي ‌و ...نباشد. فقط‌ خالصاً لوجه‌ الله باشد. با حالت ‌خشوع‌ و خضوع ‌باشد، با حالتي ‌باشد كه ‌در آن‌ حال ‌كه ‌انسان‌ مشغول‌ زيارت‌ است‌، يك ‌سجده ‌خاشعانه ‌بزند و بعد برود در وادي‌ درد دل ‌كردن‌ با امام. با يك ‌حالت‌ مخصوص‌،
آن‌گونه‌ كه ‌مرحوم ‌علامه‌ اميني ‌زيارت‌ مي‌كرد كه‌ مي‌گويد زماني‌ كه ‌ايشان ‌در حرم ‌اميرالمؤمنين‌ (ع) مشغول ‌زيارت‌ بود، هيچ‌ چيز را احساس‌ نمي‌كرد و هيچ ‌سخني‌ را نمي‌شنيد.
امام‌ صادق‌ (ع) مي‌فرمايد: وقتي ‌روز قيامت‌ مي‌شود، منادي‌ ندا مي‌كند كه ‌زوار حسين ‌بن‌ علي‌ كجا هستند؟ عده‌اي ‌از مردم‌ به‌ پا مي‌خيزند كه ‌از شمارش‌آنها ديگران‌ غير از خدا عاجزند، به‌ آنها گفته‌ مي‌شود هدف‌ شما از زيارت ‌امام‌ حسين ‌(ع) چه ‌بود؟ مي‌گويند: به‌ خاطر محبت ‌پيامبر و علي‌ و فاطمه‌ و رحمت‌ خدا. به‌ آنها گفته‌ مي‌شود اين‌ها پيامبر و علي‌ و فاطمه ‌و حسن ‌و حسين ‌هستند، پس‌ به ‌آنها ملحق ‌شويد. شما در درجه ‌آنها با آنها هستيد. به ‌آنها گفته ‌مي‌شود برويد زير پرچم ‌رسول ‌خدا قرار بگيريد. آنها مي‌آيند در سايه ‌آن‌ پرچم‌ قرار مي‌گيرند در حالي ‌كه ‌در دست‌ علي‌است‌. اين ‌در حالي ‌است ‌كه ‌خدا به ‌وجود اين‌ زائرين ‌به ‌حاملين‌ عرش‌ خود و ملائكه ‌مقربين‌ خود مباهات ‌مي‌كند و به‌آنها مي‌گويد: آيا نمي‌بيند زوار قبر حسين ‌(ع) را در حالي‌كه‌با اشتياق‌ به ‌زيارتش ‌آمده ‌بودند. (2)
براي وقوف و اطلاع بيشتراز آداب زيارت امام حسين (ع) رجوع كنيد به كتاب مفاتيح الجنان شيخ عباس قمي در بخش آداب زيارت امام حسين (ع) و در اين جا به طور مختصر و فهرست‌وار آداب زيارت را متذكر مي‌شوم:
سه روز روزه گرفتن قبل از اين كه از خانه خارج شود، آن حضرت را محزون و غمناك و ژوليده مو و غبار آلوده و گرسنه و تشنه زيارت كند. چون امام با اين حالات به شهادت رسيده‌اند، تواضع و خشوع و فروتني و راه رفتن مانند عبد ذليل و تكبر نداشتن سواره نسبت به پياده‌ها. كمك كردن و اهتمام كردن به حاجات زائراني كه در بين راه وامانده و خسته شده‌اند و كمك به زائران ناتوان. مصابت نيكو با رفيقان- كم سخن گفتن مگر در خير- ذكر و ياد خدا - و دوري از حرام‌ها و مواظبت بر نگاه- نماز و صلوات بسيار- احسان به برادر مؤمن- خرجي دادن به كساني كه خرجي آنها تمام شده. خواندن نماز واجب و مستحب در حائر شريف امام، عمده اعمال در روضه مطهره حضرت دعا است و دعا تحت قبه و گنبد حضرت مستجاب است، صلوات فرستادن بر حضرت حسين عليه السلام، دعا كردن براي مظلومين، سكوت مگر در تكلم كردن در امور خير يعني در حرم صحبت زياد و بلند نكردن، تبرك به قبر و ضريح مطهر حضرت.
ان شاء ا... در زيارت حال خوشي داشته باشيد و ما را نيز از دعاي خيرتان محروم نكنيد.

پی‌نوشت‌ها:
1. الشیخ الصدوق، من لا یحضره الفقیه، الناشر، مؤسسه النشر الاسلامی، قم، سنه النشر 1413 ه ق ، ج2، ص 581.
2. علامه مجلسى، بحار الأنوار، مؤسسة الوفاء بيروت - لبنان، 1404 هجرى قمری، ج 98، ص 21.

با سلام و سپاس از ارتباطتان با این مرکز
غدیر و خطبه غدیر از صدر اسلام با توجه به جریان سقیفه و غصب خلافت توسط خلفا، مورد بی توجهی و بی عنایتی، بلکه کتمان و انکار اهل سنت قرار گرفته، انتظار ثبت دقیق و کامل آن در کتب اهل سنت، انتظار به جایی نیست و برآورده نخواهد شد. البته با توجه به همه انکارها و پرده پوشی ها نتوانسته اند اصل این خطبه و نکته مهم و کلیدی آن را که مربوط به نصب امام علی به جانشینی است، انکار کنند. در غالب منابع اهل سنت اصل واقعه و نکته کلیدی آن ثبت شده است.

پرسشگر گرامی با سلام و سپاس از ارتباطتان با این مرکز
امام حسین سلام الله علیه در دعای پر معرفت عرفه ( و به تعبیر بهتر مناجات عرفه) همان طور که از نامش پیدا است، از مضامین بسیار بلند معنوی بهره گرفته اند که این مضامین از طرفی نشان دهنده اوج عشق و عرفان حضرت نسبت به خدای متعال و از طرفی نشان دهنده موج عشق در دل طوفانی عاشق نسبت به معشوق خود است.
مناجاتی کم نظیر که درس های معرفتی فراوان دارد.
حضرت در جملاتی نغز و عارفانه فرمود: "كَيْفَ يُسْتَدَلُّ عَلَيْكَ بِما هُوَ فى وُجُودِهِ مُفْتَقِرٌ اِلَيْكَ اَيَكُونُ لِغَيْرِكَ مِنَ الظُّهُورِ ما لَيْسَ لَكَ حَتّى يَكُونَ هُوَ الْمُظْهِرَ لَكَ مَتى غِبْتَ حَتّى تَحْتاجَ اِلى دَليلٍ يَدُلُّ عَليْكَ وَمَتى بَعُدْتَ حَتّى تَكُونَ الاْ ثارُ هِىَ الَّتى تُوصِلُ اِلَيْكَ ؛(1)
چـگـونـه استدلال شود بر وجود تو به چيزى كه خود آن موجود، در هستي اش نيازمند بـه تـو اسـت. و آيـا اسـاساً براى ما سواى تو (غیر تو ) ظهورى هست كه در تو نباشد تا آن؛ وسيله ظهور تو گـردد؟ تـو کى پـنـهان شده اى تا محتاج به دليلى باشيم كه به تو راهنمایى كند و چه وقت دور مانده اى تا آثار تو، ما را به تو واصل گرداند".
قبل از آن که به چند تفسیر کوتاه از بعضی بزرگان در توصیف این جملات، خصوصا جمله اول که اگر معلوم شود جملات بعدی نیز نیاز به تفصیل ندارد، توضیح کوتاهی ارائه می شود.
"كَيْفَ يُسْتَدَلُّ عَلَيْكَ بِما هُوَ فى وُجُودِهِ مُفْتَقِرٌ اِلَيْكَ "؛
این جمله بیان می کند که برای وصول به درگاه الهی و رسیدن به محضرش باید از خودش به خودش استدلال کرد آن طور که آیه قرآن به آن اشاره می کند "سَنُريهِمْ آياتِنا فِي الْآفاقِ وَ في‏ أَنْفُسِهِمْ حَتَّى يَتَبَيَّنَ لَهُمْ أَنَّهُ الْحَقُّ أَ وَ لَمْ يَكْفِ بِرَبِّكَ أَنَّهُ عَلى‏ كُلِّ شَيْ‏ءٍ شَهيدٌ" (2) یعنی: به زودى نشانه ‏هاى خود را در اطراف جهان و در درون جانشان به آنها نشان مى ‏دهيم تا براى آنان آشكار گردد كه او حق است، آيا كافى نيست كه پروردگارت بر همه چيز شاهد و گواه است؟!
مطابقت این مناجات عرفانی با آیه شریفه مطابقتی به جا و مستدل است و حکما و فلاسفه ای چون ابن سینا در تبیین برهان "صدیقین" و اثبات خدا از این آیه شریفه، بهترین استفاده را برده اند.
مقصود امام این است که نمی توان هیچ موجودی را دلیل و واسطه شناختش کرد، زیرا که همه موجودات به نوعی وابسته و محتاج او هستند و موجودی که خود وابسته به ذات اقدس حق باشد؛ نمی تواند راهنمای ما به سوی او شود.
فقیر چه شناختی از غنی دارد! فقیر فقط از فقرش اطلاع دارد و سپس به نیازیش می اندیشد و به احتیاجش وابسته است و بس، او هر چه تلاش کند فقط برای رفع نیازش که هرگز کاملا رفع نمی شود،قدم برمی دارد، پس او نمی تواند راهنمای من برای ورود به درگاه تو باشد زیرا که خود علاوه بر احتیاج، در مسیر جستجوی تست.
ای خدای بزرگ، هر کجا را که می بینم، سایه ای از تو در آن جاست! به کدام موجود بر تو استدلال کنم که در هستی اش به تو وابسته نباشد! همه به تو محتاج اند پس مرا بی هیچ واسطه ای به خودت برسان، من به تو محتاجم، آن موجود چه چیزی بیشتر از تو دارد ای خدای بزرگ " و آیا اساسا براى ما سواى تو (غیر تو ) ظهورى هست كه در تو نباشد تا آن؛ وسيله ظهور تو گـردد؟"
امام در این جا فرمود که آیا در پهنه هستی چیزی غیر از تو ظاهر نیست و غیر از تو ظهوری وجود دارد که بخواهد در مقابل تو عرضه اندام کند و تو را نمایان کند و به ما بشناساند! نه، هرگز؛ هیچ موجودی وجودی ندارد که بخواهد از تو چیزی به من نشان دهد و هیچ چیز یارای هماوردی تو را ندارد. ماسوای تو همه از تو و مربوط به تست " تـو کى پـنـهان شده اى تا محتاج به دليلى باشيم كه به تو راهنمایى كند و چه وقت دور مانده اى تا آثار تو، ما را به تو واصل گرداند" حضرت می فرماید تو هیچ گاه از دیده ها و متن هستی پنهان نمی شوی تا که برای یافتنت محتاج راهنما و دلیلی باشیم و هیچ گاه غایب نمی شوی تا تو را از مسیر آثارت بیابیم! چه چیزی از تو آشکارا تر می توان یافت! "فَأَيْنَما تُوَلُّوا فَثَمَّ وَجْهُ اللَّهِ إِنَّ اللَّهَ واسِعٌ عَليمٌ" (3) یعنی: به هر سو رو كنيد، خدا آنجا است! خداوند بى‏نياز و داناست.
به هر حال این بحث می تواند هم ریشه ای عرفانی و هم فلسفی و کلامی داشته باشد که متاسفانه این جا، مجال بحث اش نیست.
اینک به خلاصه نظر بعضی از بزرگان در توضیح این جمله پر معنا اشاره می کنیم:
1. "شخص با بصيرت را شبهه نيست كه هر چه در عالم داراى ذاتى است غير وجود، در وجود محتاج به غير است و آنچه محتاج به غير نيست، ذات مقدس حق متعال است كه همان محض حيات حقيقى و نور صرف است و چون عين نور و حيات است، محال است كه حيات از غير گيرد؛ چه، هر معلولى احتياجش به علت در حيات و وجود است و ذات مقدس خداوندى كه عين حيات است، معلول علّتى نخواهد بود و هر چه هست، هستى وى به داد خداوند است كه هستى حقيقى منحصر به ذات اوست و در غير آن ذات متعال بالعرض و المجاز است؛.....پس ذات منزه خداوند مبدأ تمام‏ وجودات و موجودات است. (4)
دلى كز معرفت نور صفا ديد ز هر چيزى كه ديد اوّل خدا ديد
با صد هزار جلوه برون آمدى كه من، با صد هزار ديده تماشا كنم تو را (5)
2.فیض کاشانی در توضیح جملات حضرت نوشته است:
أشرف الدلائل و أوثقها و أسرعها في الوصول و أغناها عن ملاحظة الأغيار هو طريقة الصدّيقين، الذين يستشهدون بالحق على كل شي‏ء؛ لا بغيره عليه .................(6)
یعنی: بالاترین، محکم ترین، سریع ترین و بی نیاز ترین ( همان جمله ای که حضرت بدان اشاره کرد) راهی است که بدون ملاحظه و وساطت اغیار و بیگانگان، برای رسیدن به خدای متعال به کار می رود و این همان راهی است که صدیقین پیمودند و می پیمایند که هر چه موجود در نظام هستی را می بینند جمال خدا را در آن می بینند...... ........... هنگامی که از رسول گرامی اسلام صلوات الله سوال شد که به چه چیزی به خدا شناخت پیدا کردی که رسول خدا صلوات الله علیه فرمود از خود خدا موجودات را شناختم و مولای متقیان نیز فرمود خدا را از طریق خودش بشناسید یعنی با خودش بشناسید تصدیق کننده همان آیه شریفه و محل تمسّک صدیقین است.
3. قاضی سعید قمی در شرح توحید شیخ صدوق نیز توضیحاتی راجع به این مضامین داده اند بدین شکل:"كيف يستدلّ عليك بما هو في وجوده مفتقر أليك؟! أ لغيرك من الظّهور ما ليس لك حتّى يكون هو المظهر لك؟! فهؤلاء لم يروا في الوجود الّا اللّه، و ما رأوا شيئا الّا و رأوا اللّه قبله......(7)
اولیاء الهی در پهنه و عرصه وجود جز خدا را مشاهده نمی کنند و هیچ چیزی را نمی بینند جز آن که خدای متعال را قبل از آن می بینند .............
در پایان این نکته را باید بیان کنیم که آن چه سالار شهیدان در مناجات خود از خدا می طلبید آن بود که از خودش به خودش برسد و این عالی ترین راه معرفتی است و فقط انسان هایی خاص آن را شناخته و می پیمایند، با این حال چون عامه مردم توان پایین تری نسبت به درک مبدأ هستی (خدای متعال) دارند، از این رو خدای متعال آنان را به مطالعه و نظر به آثارش دعوت می کند و جهان هستی را با این نظم شگفت و وجود موجودات عجیب و غریب، چون تابلویی پند آموز در جلوی چشمان جستجوگران توحید قرار می دهد و آنان که در این مسیر، به حق گام بر می دارند؛ می توانند از آن همه نقش در تابلو هستی، ترسیمی جدا که فقط رسم خدا است را ببینند! آری موجودی که خود محتاج خالق و نیازمند به اوست می تواند از آن چه در خود دارد، آیینه نمایش حق شود آن گونه که خدای متعال در قرآن، توجه انسان ها را متوجه بعضی از آثار عجیبش در همین کره خاکی نموده است.
خدای متعال فرمود:
"أَ فَرَأَيْتُمُ الْماءَ الَّذي تَشْرَبُونَ" (8) آيا به آبى كه مى‏نوشيد انديشيده‏ايد؟!
و یا "أَ فَلا يَنْظُرُونَ إِلَى الْإِبِلِ كَيْفَ خُلِقَتْ" (9) آيا آنان به شتر نمى‏ نگرند كه چگونه آفريده شده است؟
نگاه عارفانه به آثار شگفت هستی که فقط به دو نمونه آن اشاره کردیم بی هیچ استدلالی ما را به منشأ آفرینش رهنمون می کند، زیرا اثر بدون نیاز به واسطه و دلیلی دلالت بر موثر دارد.
پی نوشت ها:
1. مفاتیح الجنان دعای عرفه.
2. سوره فصلت، آیه 53 .
3. سوره بقره آیه 115.
4. آشتیانی میرزا احمد، بيست رساله، (با تحقیق رضا استادی) قم انتشارات دفتر تبلیغات اسلامی، چاپ اول سال 1383 شمسی ص 122.
5. همان .
6. فیض کاشانی محسن، أنوار الحكمة، قم انتشارات بیدار، سال 1425 قمری، چاپ اول، ص 27.
7. قاضی سعید قمی شرح توحيد الصدوق، (تصحيح و تعليق از نجفقلى حبيبى) تهران انتشارات وزارت فرهنگ و ارشاد اسلامی سال 1415 قمری، چاپ اول، ج‏1، ص 174.
8. سوره واقعه، آیه 68 .
9. سوره غاشیه، آیه 17 .

پاسخ:
اگر منظورتان این است که شرف الشمس که بر روی سنگی حک شده و تراشیده شده او را تکه تکه کنید و به ابعاد کوچک در بیاورید خاصیت آن پس از تکه تکه شدن مثل اول نخواهد بود و شاید بی خاصیت باشد و اگر منظورتان چیز دیگری است، در نامه بعدی روشن تر بنویسید تا پاسخ داده شود. برای آشنائی بیشتر می توانید به این منابع مراجعه کنید .
1 ) ریحانه الادب، ج7، ص 23، مدرسی .
2 ) هزار و یک کلمه ،‌ ج3 ، ص 371 ، کلمه 343 ، علامه حسن زاده آملی .
3 ) هزار و یک نکته ، ‌ج2 ، ص 796 ، نکته 977 .
4 ) تفسیر قرآن ، شهید مصطفی خمینی .
5 ) مفاتیح المغالیق ، محمود دهدار عیانی.

پرسشگر گرامي با سلام و سپاس از ارتباطتان با اين مركز
در نامه مطالبی هست که محل تامل است:
1. نوشته اید : "نهج البلاغه به پندار شیعیان صحیح‌ترین کتاب است" ؛ نهج البلاغه مجموعه ای از خطبه ها ، نامه ها و سخنان کوتاه امام علی (ع) است که سید رضی آن ها را از حیث بلاغت و فصاحت سرآمد دیده و برگزیده و منتشر کرده است. قطعا سخنان امام علی از همه جهت پایین تر از سخن خدا و بالاتر از سخن غیر خداست . به این جهت سخن هیچ انسانی (جز نبی اکرم ) با آن قابل مقایسه نبوده و همسان و برتر از آن نیست ، ولی ممکن است خطبه یا نامه یا سخن کوتاهی در نهج البلاغه به امام منسوب باشد اما سندش قطعی و معتبر نباشد و نتوان به یقین آن را سخن امام دانست.
نهج البلاغه هم مانند دیگر کتب حدیث باید تک تک خطبه ، نامه و سخنان امام که در آن آمده، از حیث سندی و محتوایی بررسی شود .در صورت مطابقت با موازین حدیث شناسی ، قابل قبول است و گر نه نمی توان آن خطبه ، نامه یا حدیث را از امام شمرد.
2. نوشته اید امام اصحاب رسول خدا را که در راس شان فلانی و فلانی است ، بسیار ستوده است و برای نمونه دو نقل آورده اید.
نقل اول اصلا مدعای شما را ثابت نمی کند ، زیرا وقتی امام اصحاب مؤمن و با وفای پیامبر را تمجید می کند ، معنایش تمجید همه اصحاب ایشان نیست، بلکه تمجید اصحابی است که با وفای بر پیمان ، عمر خود را به آخر برده و دار فانی را با پایداری بر پیمانی که با پیامبر بستند ، ترک کرده باشند. قرآن هم اصحاب پیامبر را از مهاجر و انصار و تابعان ستوده است. اما نه همه را ،بلکه آنانی که بر پیمان تا آخر عمر وفادار ماندند، ولی کسانی که بعد از رسول خدا پیمان شکستند ، شایسته تمجید نیستند. به آیات توجه کنید:
وَ السَّابِقُونَ الْأَوَّلُونَ مِنَ الْمُهاجِرينَ وَ الْأَنْصارِ وَ الَّذينَ اتَّبَعُوهُمْ بِإِحْسانٍ رَضِيَ اللَّهُ عَنْهُمْ وَ رَضُوا عَنْهُ وَ أَعَدَّ لَهُمْ جَنَّاتٍ تَجْري تَحْتَهَا الْأَنْهارُ خالِدينَ فيها أَبَداً ذلِكَ الْفَوْزُ الْعَظيم؛ (1)
پيشگامان نخستين از مهاجرين و انصار، و كسانى كه به نيكى از آن ها پيروى كردند، خداوند از آن ها خشنود گشت، و آن ها (نيز) از او خشنود شدند و باغ هايى از بهشت براى آنان فراهم ساخته، كه نهرها از زير درختانش جارى است. جاودانه در آن خواهند ماند و اين است پيروزى بزرگ!
پیش از این آیه که در شان سبقت گیرندگان از مهاجر و انصار به ایمان و وفای به آن و تابعان آن ها می باشد ، مسلمانانی که به ایمان و عهد خود بر پایبندی بر تعالیم و دستور های پیامبر پایدار نماندند ، توبیخ و تهدید شده اند. توجه کنید:
أَمْ حَسِبْتُمْ أَنْ تُتْرَكُوا وَ لَمَّا يَعْلَمِ اللَّهُ الَّذينَ جاهَدُوا مِنْكُمْ وَ لَمْ يَتَّخِذُوا مِنْ دُونِ اللَّهِ وَ لا رَسُولِهِ وَ لاَ الْمُؤْمِنينَ وَليجَةً وَ اللَّهُ خَبيرٌ بِما تَعْمَلُونَ؛ (2)
آيا گمان كرديد كه (به حال خود) رها مى‏شويد ، در حالى كه هنوز كسانى كه از شما جهاد كردند، و غير از خدا و رسولش و مؤمنان را محرم اسرار خويش انتخاب ننمودند، (از ديگران) مشخّص نشده‏اند؟! (بايد آزمون شويد و صفوف از هم جدا گردد) و خداوند به آنچه عمل مى‏كنيد، آگاه است!
يا أَيُّهَا الَّذينَ آمَنُوا لا تَتَّخِذُوا آباءَكُمْ وَ إِخْوانَكُمْ أَوْلِياءَ إِنِ اسْتَحَبُّوا الْكُفْرَ عَلَى الْإيمانِ وَ مَنْ يَتَوَلَّهُمْ مِنْكُمْ فَأُولئِكَ هُمُ الظَّالِمُونَ قُلْ إِنْ كانَ آباؤُكُمْ وَ أَبْناؤُكُمْ وَ إِخْوانُكُمْ وَ أَزْواجُكُمْ وَ عَشيرَتُكُمْ وَ أَمْوالٌ اقْتَرَفْتُمُوها وَ تِجارَةٌ تَخْشَوْنَ كَسادَها وَ مَساكِنُ تَرْضَوْنَها أَحَبَّ إِلَيْكُمْ مِنَ اللَّهِ وَ رَسُولِهِ وَ جِهادٍ في‏ سَبيلِهِ فَتَرَبَّصُوا حَتَّى يَأْتِيَ اللَّهُ بِأَمْرِهِ وَ اللَّهُ لا يَهْدِي الْقَوْمَ الْفاسِقينَ لَقَدْ نَصَرَكُمُ اللَّهُ في‏ مَواطِنَ كَثيرَةٍ وَ يَوْمَ حُنَيْنٍ إِذْ أَعْجَبَتْكُمْ كَثْرَتُكُمْ فَلَمْ تُغْنِ عَنْكُمْ شَيْئاً وَ ضاقَتْ عَلَيْكُمُ الْأَرْضُ بِما رَحُبَتْ ثُمَّ وَلَّيْتُمْ مُدْبِرينَ؛ (3)
بگو: «اگر پدران و فرزندان و برادران و همسران و طايفه شما، و اموالى كه به دست آورده‏ايد، و تجارتى كه از كساد شدنش مى‏ترسيد، و خانه هايى كه به آن علاقه داريد، در نظرتان از خداوند و پيامبرش و جهاد در راهش محبوب تر است، در انتظار باشيد كه خداوند عذابش را بر شما نازل كند. خداوند جمعيّت نافرمانبردار را هدايت نمى‏كند!خداوند شما را در جاهاى زيادى يارى كرد (و بر دشمن پيروز شديد) . در روز حنين (نيز يارى نمود) در آن هنگام كه فزونى جمعيّت تان شما را مغرور ساخت، ولى ( فزونى جمعيّت) هيچ به دردتان نخورد و زمين با همه وسعتش بر شما تنگ شده ،سپس پشت (به دشمن) كرده، فرار نموديد!
يا أَيُّهَا الَّذينَ آمَنُوا ما لَكُمْ إِذا قيلَ لَكُمُ انْفِرُوا في‏ سَبيلِ اللَّهِ اثَّاقَلْتُمْ إِلَى الْأَرْضِ أَ رَضيتُمْ بِالْحَياةِ الدُّنْيا مِنَ الْآخِرَةِ فَما مَتاعُ الْحَياةِ الدُّنْيا فِي الْآخِرَةِ إِلاَّ قَليلٌ إِلاَّ تَنْفِرُوا يُعَذِّبْكُمْ عَذاباً أَليماً وَ يَسْتَبْدِلْ قَوْماً غَيْرَكُمْ وَ لا تَضُرُّوهُ شَيْئاً وَ اللَّهُ عَلى‏ كُلِّ شَيْ‏ءٍ قَديرٌ إِلاَّ تَنْصُرُوهُ فَقَدْ نَصَرَهُ اللَّهُ إِذْ ...؛ (4)
اى كسانى كه ايمان آورده‏ايد! چرا هنگامى كه به شما گفته مى‏شود: «به سوى جهاد در راه خدا حركت كنيد!» بر زمين سنگينى مى‏كنيد (و سستى به خرج مى‏دهيد)؟! آيا به زندگى دنيا به جاى آخرت راضى شده‏ايد؟! با اينكه متاع زندگى دنيا، در برابر آخرت، جز اندكى نيست! اگر (به سوى ميدان جهاد) حركت نكنيد، شما را مجازات دردناكى مى‏كند، و گروه ديگرى غير از شما را به جاى تان قرار مى‏دهد و هيچ زيانى به او نمى‏رسانيد و خداوند بر هر چيزى تواناست! اگر او را يارى نكنيد، خداوند او را يارى كرد (و در مشكل ترين ساعات، او را تنها نگذاشت) آن هنگام كه ...
بنا بر آیات این سوره که در وصف مهاجر و انصار و ایمان آورندگان به رسول خدا است ، بسیاری از آنان که از مهاجر و انصار بوده اند ، پیمان شکن بوده ، از دفاع و جهاد فرار کرده ، شانه خالی نموده ، اهل نفاق و دورویی بوده اند و ...
پس با توجه به این آیات و آیات فراوان دیگر رضایت قطعی خدا فقط شامل مهاجر و انصاری شده که بر ایمان و لوازم آن پایبند بوده ، اگر لغزشی هم مرتکب شده اند ، با توبه جبران نموده اند . همه مهاجران و انصار و تابعان مورد رضایت خدا نبوده اند ،زیرا چه بسا در زمان رسول خدا یا بعد از ایشان گرفتار نفاق و پیمان شکنی و ... شده ، رضایت خدا را از دست داده و مورد قهر او واقع شده اند.
در سوره فتح در باره مهاجر و انصار شرکت کننده در بیعت شجره و رضوان می فرماید:
لَقَدْ رَضِيَ اللَّهُ عَنِ الْمُؤْمِنينَ إِذْ يُبايِعُونَكَ تَحْتَ الشَّجَرَةِ ؛ (5)
خداوند از مؤمنان- هنگامى كه در زير آن درخت با تو بيعت كردند- راضى و خشنود شد.
معلوم است که این رضایت به خاطر اقدام آن ها بود که با رسول خدا بیعت کردند . با این بیعت رعب و ترس در دل مشرکان ایجاد نمودند . آنان را به صلح با پیامبر مجبور ساختند. اما آیا این رضایت ابدی است و دیگر از بین نمی رود ؟ هرگز این گونه نیست . تداوم رضایت به وفای آنان به پیمان تا آخر عمر بستگی دارد. کسی که ایمان می آورد و رسالت رسول را تصدیق می کند و با رسول در جنگ علیه دشمنان خدا شرکت می کند ، مورد رضایت خداست. اما تا زمانی که از این مسیر برنگشته و پیمان نشکسته است. وقتی برگشت و پیمان شکست ، رضایت خدا را از دست می دهد. به آیات دیگر همین سوره توجه کنید:
إِنَّ الَّذينَ يُبايِعُونَكَ إِنَّما يُبايِعُونَ اللَّهَ يَدُ اللَّهِ فَوْقَ أَيْديهِمْ فَمَنْ نَكَثَ فَإِنَّما يَنْكُثُ عَلى‏ نَفْسِهِ وَ مَنْ أَوْفى‏ بِما عاهَدَ عَلَيْهُ اللَّهَ فَسَيُؤْتيهِ أَجْراً عَظيماً ؛(6)
كسانى كه با تو بيعت مى‏كنند (در حقيقت) تنها با خدا بيعت مى‏نمايند، و دست خدا بالاى دست آن هاست. پس هر كس پيمان‏شكنى كند، تنها به زيان خود پيمان شكسته است . آن كس كه نسبت به عهدى كه با خدا بسته وفا كند، به زودى پاداش عظيمى به او خواهد داد.
در آخرین آیه همین سوره به توصیف رسول خدا و مؤمنان با او از نگاه تورات و انجیل پرداخته و در آخر می فرماید:
َوَعَدَ اللَّهُ الَّذينَ آمَنُوا وَ عَمِلُوا الصَّالِحاتِ مِنْهُمْ مَغْفِرَةً وَ أَجْراً عَظيم؛ (7)
كسانى از آن ها را كه ايمان آورده و كارهاى شايسته انجام داده‏اند، خداوند وعده آمرزش و اجر عظيمى داده است.
پس اگر خدا از مهاجر و انصار تعریف کرده و آنان را ستوده ، مهاجر و انصاری را ستوده که تا آخر بر پیمان ایمانی وفادار مانده و بدان وفا کرده اند، نه همه کسانی که مهاجر و انصار بوده اند.
امام علی هم در این جا از اصحاب رسول خدا تمجید کرده و طبیعی است که منظور امام اصحاب با وفای رسول بوده ،نه همه کسانی که عنوان صحابی داشته اند . امام به هیچ وجه در صدد تمجید از کسانی نیست که بعد از وفات رسول خدا پیمان شکستند و وفا ننمودند و از راه و رسمی که پیامبر برای شان ترسیم کرده بود ، خارج شدند.
این که کدام اصحاب ماندند و کدام نماندند ، بحث دیگری است . این که خلفای سه گانه جزو وفاداران بودند یا جزو پیمان شکنان ، نیز بحث دارد. ما آنان را پیمان شکن می دانیم . اهل سنت آنان را وفادار، ولی هر کدام باید دلیل و سند ارائه دهیم . در دادگاه عدل الهی قضاوت نهایی خواهد شد اما سخن این است که نمی توانید سخن امام علی را تمجید از آنان بشمارید، زیرا امام افراد را نام نبرده است . به صورت کلی از اصحاب با وفای پیامبر که به بیان قرآن در ایمان و هجرت و جهاد سبقت گرفتند ، تمجید نموده است.
اما سخن دوم ؛ برفرض این که از امام صادر شده باشد ، کلام مجمل است . کسی نمی تواند قاطعانه آن را در شأن خلیفه دوم بداند، زیرا چه بسا راجع به دیگران گفته شده باشد.
جالب این که بعضی گفته اند این جمله ها را امام در باره خلیفه دوم و به عنوان تعریض به خلیفه سوم گفته است.
ابن ابی الحدید که اصرار دارد این جمله ها از امام در شأن خلیفه دوم است، تعریض بودن نسبت به خلیفه سوم را صحیح نمی داند، در حالی که با کمی دقت می بینیم این توجیه می تواند صحیح باشد و ایرادی بر آن وارد نیست.
خلیفه اول و دوم بر حق نبودند، ولی به جهت آن که به هر حال مورد قبول جامعه واقع شدند و سعی داشتند از اسلام در مقابل کفر و شرک دفاع کنند و سیره حکومت داری آن ها هم به ظاهر بر عدل و داد و زهد بود ، امام با وجود انتقاد های اصولی که داشتند ، با آن ها همراهی و همکاری نمودند . خلیفه اول و دوم در ذهن جامعه هم با توجه به سیره عملی زاهدانه و به ظاهر عادلانه آن ها مورد قبول و تمجید بودند ،ولی خلیفه سوم از این سیره عدول کرد . آشکارا خود و عمالش به جمع و چپاول اموال جامعه همت گماشتند . کسانی که مورد قهر رسول خدا بودند ، به حکومت رساندند و ... به طوری که در جامعه آشکارا مورد اعتراض واقع شدند . هیچ بعدی ندارد که امام این جملات را در شأن عمر با توجه به برداشت عموم و از باب جدل گفته باشد تا عثمان را مذمت کند که از این سیره مورد نظر عموم عدول نموده است.
در هر حال این جملات چه در مورد دیگری که ما نمی شناسیم گفته شده باشد ، چه در شأن عمر ، به هیچ وجه تایید ایمان و تقوای عمر نیست، بلکه حداکثر شیوه و سیره ظاهری او را که مورد نظر و قبول عموم بوده ، مورد توجه واقع شده تا مخاطب و حاکم حاضر را به آن شیوه سوق دهد.
یک جمله که این همه ابهام دارد ، بگیریم و بخواهیم خلیفه دوم را با توجه به آن مقبول امام جلوه دهیم و از همه مخالفت ها و سخنان صریح امام علیه آن ها چشم بپوشیم ، آیا صحیح است؟
فرض کنیم سند این سخن صحیح است و در شأن خلیفه دوم باشد. آیا نباید بین این سخن تایید آمیز با دیگر سخنان مذمت گونه قیاس و جمع نماییم یا یک دسته را با دلایل محکم ترجیح دهیم؟
چرا این کار را انجام نمی هید؟ به چه دلیل فقط به این سخن توجه می کنید و دیگر سخنان امام در این موضوع را
نمی بینید؟
چرا خطبه شقشقیه ( خطبه سوم ) که با صراحت بیش تری بیان شده، سند قرار نمی دهید ؟
به چه دلیلی این سخن را بر آن ها ترجیح داه اید؟
اما مظلومیت حضرت زهرا :
مگر نه این که حضرت ،محبوبه پیامبر بود و مدعی بود فدک در زمان پیامبر به او بخشیده شده و تحت تصرف او بود ؟ آیا این ظلم نیست که عامل های او در فدک را اخراج کنند و آن را تصاحب نمایند و ادعایش در مورد نحله و هبه و بخشش پدرش بودن فدک را انکار کنند و آن را ارث بنامند؟
مگر حضرت زهرا به گواهی تاریخ های اهل سنت شاهد به محکمه نبرد؟ اگر ایشان فدک را بخشش پدر نمی دانست و قبول داشت که فدک ارث است که ارث بودن فدک مورد انکار نبود تا شاهد بخواهد؟ آیا شاهد طلبیدن به معنای دروغگو خواندن او نبود؟ چه ظلمی از این بالاتر؟
حالا بر فرض که فدک بخشش پدرش نبود و ارث بود ، مگر حضرت آن را مطالبه نکرد و خود را مستحق نشمرد؟ وقتی خلیفه مدعی شد که پیامبر فرموده ارث ما صدقه است ، یعنی به حضرت اعلام کرد که این حقیقت را پیامبر از شما کتمان کرده و به شما نگفته است؟ چرا؟ یعنی حضرت زهرا تحمل نداشت که بعد از پدر ارث نبرد و اگر پیامبر به او می گفت ، اعتراض می کرد و ایمانش خدشه بر می داشت ؟ آیا این گونه راجع به حضرت فکر کردن ، ظلم در حق او نیست ؟
وقتی خلیفه با نقل آن سجن مجعول فاطمه را از ارث محروم شمرد، حضرت فرمود:
ای پسر ابی قحافه! آیا در کتاب خداست که تو از پدرت ارث ببری ،ولی من نبرم ؟ کار زشتی مرتکب شدید (دروغ بستن به خدا) آیا به عمد کتاب خدا را ترک کرده و آن را به پشت سرتان می اندازید؟
بعد به تلاوت آیاتی پرداخت که ارث را در بین پیامبران هم جاری می داند و سخن خلیفه را تکذیب می کند. (8)
بیان به خوبی نشان دهنده غضب حضرت زهرا از تکذیب آنان نسبت به پیامبر و قرآن است. آیا چنین به خشم آوردن ایشان ظلم بزرگ نیست؟
مگر حضرت زهرا و شوهرش معتقد نبودند که علی به خلافت سزاوار است و برای او بیعت گرفته شده و ...؟ آیا آن ها در این اعتقاد بر خطا بودند؟ آیا بر خطا شمردن آنان ظلم به زهرا نیست؟
مگر شوهر زهرا را به زور برای پیمان گرفتن به مسجد نبردند؟ این خدمت به زهرا است یا ظلم به زهرا؟
هیچ کس منکر نیست که ایشان در زمان پدر مورد احترام فوق العاده کل جامعه بود و برای سخن و کلام و اشارتش سر می باختند، ولی با رحلت پدر ، خلافت و جانشینی پدرش را که در غدیر خم برای شوهرش اعلام شده و بر آن بیعت گرفته شده بود ، از شوهرش به ناحق گرفتند . بر خلاف امر خدا و پیامبر به دیگری تحویل دادند که اصلا صلاحیت نداشت . در این زمینه از او و شوهرش و خاندانش نظر نخواستند . برای گرفتن بیعت از شوهرش به خانه هجوم آوردند. تهدید به آتش زدن کردند و یا آتش زدند و در را به سینه او کوبیدند و (9)... شوهرش را به صورت توهین آمیزی به مسجد کشاندند تا به زور از او بیعت بستانند.(10)
اگر ضربت خوردن او را هم منکر شوند، یورش به خانه و بردن شوهرش را به آن نحو توهین آمیز که منکر نیستند. آیا مظلومیت از این بالاتر که در مورد جانشینی پدرش از او و شوهرش اصلا نظر نخواهند، بعد هم به زور بخواهند از شوهرش بیعت بگیرند و او را با خفت و ... به مسجد بکشانند و...؟
هیچ کس منکر نیست که به فاصله چند روز بعد از وفات پدرش ، فدک را که توسط پدر به او بخشیده شده بود، تصاحب کردند . کارگران او را اخراج کردند . با این که ایشان مدعی بود فدک بخشش پدر به اوست، ولی آنان بخشش را منکر شدند . فدک را ارث شمردند (یعنی دروغگو شمردن او در ادعای بخشش بودن فدک) . ارث را هم از پیامبران منتفی دانستند ،به نحوی که ایشان هر چه شاهد آورد نپذیرفتند .
معلوم است که برای نحله و بخشش بودن فدک شاهد آورده و گر نه برای ارث و ارث بری که شاهد نمی خواهد. استدلال هایش به ارث بری مطابق با قرآن بر فرض ارث بودن فدک را هم رد کردند . چه ظلم و ستمی از این بالاتر که او را در ادعایش تکذیب کنند و از او بر صحت ادعایش شاهد بخواهند و بعد هم شاهد هایش را نپذیرند؟
هیچ کس منکر نیست که ایشان برای دفاع از حق غصب شده شوهرش از هیچ اقدامی فروگذار نکرد . بنا به نقل مشهور شبانه به همراه شوهرش سوار بر مرکب به در خانه بزرگان انصار می رفت و ... وقتی با جواب منفی آنان مواجه شد ، غمی بزرگ بر روح و روان او نشست. خطبه ای که در ملاقات با زنان انصار خوانده حکایت از این غم جانکاه دارد:
اصبحت والله ... قالیه لرجالکم ...(11)
با توجه به همین مصیبت ها آنچه بیان شد ، مشتی از خروار می باشد. آن بزرگ بانو بر بالای قبر پدر گفت:
صبت علی مصائب لو انها صبت علی الایام لصرن لیالیا (12)
با این اوضاع و احوال بود که درد و رنج و غم و غصه ناشی از ظلم و بی حرمتی و ضربات جسمی و روحی مخالفان ، ایشان را از پا درآورد . در حالی که خشم خود را از دو خلیفه اول و دوم به صراحت اعلام کرده بود ،از دنیا رفت . دستور داد به دور از چشم ها غسل و کفن و دفن شود تا شاهدی بر مظلومیت او برای همیشه تاریخ باشد و در آینده نتوانند مظلومیتش را انکار کنند.
چه بسا این نقل ها از تایید امام علی از آن ها هم توسط طرفداران همان ها جعل شده تا مظلومیت حضرت زهرا را انکار کنند، ولی این حناها رنگی ندارد و مظلومیت را نمی توان انکار کرد و کتمان نمود.
برای اطلاعات بیش تر توصیه می کنیم حتما کتاب های آیت الله سید علی میلانی و یا سخنرانی های ایشان که همه را از منابع اهل سنت نقل کردند، مطالعه بفرمایید .
پی نوشت ها:
1. توبه (9) آیه 100.
2. همان ، آیه 16.
3. همان ، آیه 23- 25.
4. همان ، ایه 38 - 40 .
5. فتح (48) آیه 18.
6. همان ، آیه 10.
7. همان ، آیه 29.
8. طبرسی ، احتجاج ، نجف ، دار النعمان ، 1386 ق ، ج 1 ، ص 138 .
9. عاملی ، رنج های حضرت زهرا ، (ترجمه مأساه الزهراء) ، ترجمه سپهری محمد ،چ سوم ، قم ، انتشارات تهذیب ، 1382 ش .
10. ابن ابی الحدید ، شرح نهج البلاغه ، قم ، کتابخانه آیت الله مرعشی ، 1404 ق ، ج 15 ، ص 74 ؛
نصر بن مزاحم ، وقعه الصفین ، قم ، کتابخانه آیت الله مرعشی ، 1403ق ، ص 87.
11. همان ، ج16 ، ص 234.
12. امینی ، الغدیر ،چ سوم ، بیروت ، دار الکتاب العربی ، 1387 ق ، ج5 ، ص 147 به نقل از مصادر فراوان اهل سنت.