قرآن و حدیث

سخن در بيان اسم اعظم خداي متعال است و البته هيچ كسي جز معصوم از تفسير دقيق آن آگاهي ندارد

فطرت هر انساني با مشاهده آيات الهي در سراسر گيتي، خداي متعال را به وضوح حس كرده او را باور مي كند.

در معناي "قهر" گفته شده: اصل اين كلمه به معناي اعمال غلبه و برتري قدرت در مقام اجرا و عمل است.(1)

ضمير "هو" وقتي در باره خداوند به كار مي رود، بار معنايي خاصي پيدا مي كند

از اسم هاي خداوند در دعاها اسم "ضارّ" است كه با اسم "نافع" با هم مي آيند

«سميع» اشاره به علم خداوند به مسموعات يعني سخنان و گفتارها است و «بصير» اشاره به علم او به مبصرات يعني صحنه ها، اشخاص و اعمال است.

اين توهم و تصوري غلط است و هيچ مدركي براي آن وجود ندارد

براي پي بردن به تفاوت معنايي واژه ها بايد به كتب لغت مراجعه شود، قاموس قرآن دو واژه مورد سوال شما را چنين معنا كرده است:

وَ جاءَ مِنْ أَقْصَا الْمَدِينَةِ رَجُلٌ يَسْعي‏ قالَ يا قَوْمِ اتَّبِعُوا الْمُرْسَلِينَ؛ (1 )

خداوند منزه است از اينكه صفات ناپسند و صفات بندگان را داشته باشد، بلكه به همه صفات كمال متصف است

كلمه متكبر با كاربرد "المتكبر" يك بار در قرآن و در سوره حشر آمده است:

قرآن صفات زيادي براي خدا بر شمرده ...

."فعال" يكي از صفات خداي متعال است

همه انسان ها به فطرت خود دنبال خداي زيبا و زيبا پسندهستند