پاسخ:
خداوند می‌فرماید: مرا بخوانید تا اجابت کنم: «ادعونی استجب لکم». در آیه شریفه، به قول علامه طباطبایی، قید و شرطی در اجابت دعا بیان‌نشده، پس تمامی دعاهایی که خدا برای اجابت آن خوانده می­شود، مستجاب است. (1) اما دعا باید حقیقتاً دعا باشد. جمله «اذا دعان» در آیه «اجیب دعوة الداع اذا دعان»(2) همین را می­فهماند که وعده اجابت هرچند مطلق و بی‌قیدوشرط است، اما این شرط را دارد که دعاکننده حقیقتاً دعا کند و قلبش با زبانش موافق باشد.
پس دعایی که مستجاب نمی­شود، یکی از دو چیز را ندارد:
1-دعای واقعی نیست. امربر دعاکننده مشتبه شده، مثل کسی که اطلاع ندارد خواسته­اش نشدنی است.
2-دعاکننده در دعا خدا را نمی­خواند، یعنی به زبان از خدا طلب می­کند، ولی در دل همه امیدش به اسباب عادی یا امور وَهمی است. (3)
گاهی نیز دعا به اجابت می­رسد اما به‌صورت دیگر، نه به‌صورت برآورده شدن خواسته شخص، یعنی دعای جواب داده‌شده، اما چون اجابت را فقط در برآورده شدن خواسته می­بیند، متوجه اجابت دعایش نیست.
امام صادق علیه‌السلام می‌فرماید: «آداب دعا را حفظ کن. ببین چه کسی را می‌خوانی. چگونه می‌خوانی و برای چه می‌خوانی». (4)
شخصی از امام صادق علیه‌السلام سؤال کرد: خدا در قرآن می‌فرماید: «ادعونی استجب لکم» ولی او را می‌خوانیم و اجابت نمی‌شود! حضرت فرمود: «آیا خدا خُلف وعده می‌کند؟» عرض کرد: نه فرمود: «پس علت چیست؟» عرض کرد: نمی‌دانم. حضرت فرمود: «هر کس دستورهای الهی را اطاعت کند و او را با شرایط و آداب دعا کند، خداوند دعایش را مستجاب می‌کند». (5)
دعا اگر با آداب و شرایط همراه باشد، حتماً مستجاب است.
آداب مهم دعا:
1-وضو:
امام علی علیه‌السلام می‌فرماید: هرگاه کار بزرگی از امور دنیا و دین روی آورد، وضو بگیر. دست‌هایت را به‌سوی آسمان بلند کن. (6)
2-بسم‌الله گفتن:
پیامبر اکرم صلی‌الله علیه و آله می‌فرماید: دعایی که آغازش «بسم‌الله الرحمن الرحیم» باشد، هرگز رد نمی‌شود. (7)
3-ثنای الهی:
امام صادق علیه‌السلام می‌فرماید: در کتاب علی علیه‌السلام آمده است: ستایش الهی و درود بر رسول خدا صلی‌الله علیه و آله باید پیش از درخواست باشد، زیرا اگر یکی از شما برای درخواست نیازی پیش شخصی بیاید، وی دوست دارد پیش از بیان درخواست، از او به‌خوبی یاد شود. (8)
دعاکننده با ستایش الهی، معرفت خود را به خداوند آشکار می‌کند. دعایی که پیش از آن ستایش الهی نباشد، نافرجام می‌ماند. (9)
4-صلوات فرستادن:
پیامبر صلی‌الله علیه و آله و اهل‌بیت او گل‌های سرسبد آفرینش‌اند. در روایات توصیه‌شده که آغاز و پایان دعا با صلوات بر آن بزرگواران همراه باشد تا به یُمن نام مبارک شان دعاها اجابت شوند.
امام علی علیه‌السلام می‌فرماید: بر محمد و آل او درود بفرستید که خداوند براثر یاد محمد صلی‌الله علیه و آله و پاسداشت حرمت او دعای تان را می‌پذیرد. (10)
5-یقین به اجابت دعا:
یکی از آداب دعا آن است که دعاکننده به اجابت آن یقین داشته باشد. با شک و تردید خدا را نخواند. امام صادق علیه‌السلام می‌فرماید:
«اذا دعوت فظن ان حاجتک بالباب؛ هرگاه دعا کردی، گمان کن که حاجتت نزد تو حاضر است». (11)
علامه طباطبایی در این مورد می‌گوید: دعا کردن با تردید و ناامیدی، بیانگر ندانستن خواست حقیقی و جدی است. (12)
6-اصرار بر دعا:
امام باقر علیه‌السلام می‌فرماید: «به خدا قسم! بنده‌ای در دعای خود اصرار نمی‌کند مگر آن‌که خداوند دعایش را مستجاب می‌کند.»(13)
گفت پیغمبر که چون کوبی دری عاقبت زان در برون آید سری
7-نام بردن حاجت و نیاز:
امام صادق علیه‌السلام می‌فرماید: «خداوند می‌داند که بنده‌اش چه می‌خواهد، هرگاه به درگاهش دعا می‌کند، اما دوست دارد حاجت‌ها به درگاهش شرح داده شود، پس هرگاه دعا کردی، حاجتت را نام ببر». (14)
8-عمومیت و همگان را دعا کردن:
رسول خدا صلی‌الله علیه و آله می‌فرماید: «هرگاه یکی از شما دعا می‌کند، همه را دعا نماید، زیرا در این صورت به اجابت نزدیک‌تر است». (15)
9-دعا برای دیگران:
امام باقر علیه‌السلام می‌فرماید: «زودترین دعایی که به اجابت می‌رسد، دعای برادر دینی برای برادرش در نبود اوست. در این صورت فرشته‌ای که گماشتة اوست می‌گوید: آمین و برای تو دوچندان آن است». (16)
خدا به حضرت موسی علیه‌السلام وحی کرد: «مرا به زبانی که گناه نکرده باشد بخوان، موسی گفت: مرا چنین زبانی کجاست؟ فرمود: مرا به زبان غیر خود بخوان». (17)
مولوی می‌گوید:
گر نداری تو دم خوش در دعا رو دعا می‌خواه از اخوان‌الصفا
بهر این فرمود با موسی خدا وقت حاجت خواستن اندر دعا
کای کلیم‌الله! ز من می جو پناه با دهانی که نکردی تو گناه
گفت موسی: من ندارم آن دهان گفت: ما را از دهان غیر خوان
آن دهانی که نکردستی گناه و آن دهان غیر باشد عذر خواه (18)
10-عجله نکردن:
از امام صادق علیه‌السلام روایت است: «مؤمن همواره در خیر و رحمت الهی به سر می‌برد تا وقتی‌که عجله نکند تا نومید شود و دعا را ترک کند». (19)
11-اظهار ناتوانی و کرنش:
امام علی علیه‌السلام می‌فرماید: «باحالت ذلت و فروتنی و ثناگویی و خشوع درخواست کنید». (20)
12-توسل:
پیامبر اکرم صلی‌الله علیه و آله خطاب به علی علیه‌السلام می‌فرماید:
«امامان از فرزندان تواند. به برکت آنان به امتم باران می‌رسد. دعای شان مستجاب می‌شود و بلا از آنان دفع می‌گردد». (21)
13-نومید نبودن از اجابت:
امام علی علیه‌السلام می‌فرماید: «تأخیر در اجابت تو را مأیوس نکند». (22)
14-گریه:
یکی از آداب مهم دعا، گریه و تضرع است. امام علی علیه‌السلام می‌فرماید:
«گریه و ترس از خدا، یکی از احسان‌ها و رحمت‌های خداست. اگر دارای آن شدید، مغتنم و مفید بشمارید و دعا کنید. اگر در یک ملت و جمعیتی، کسی بگرید، خداوند بر تمام آن ملت ترحم می‌فرماید». (23)
موفق باشید.

پی‌نوشت‌ها:
1. موسوى همدانى، ترجمه تفسیر المیزان، ج 2، ص 45، دفتر انتشارات اسلامى جامعه‏ مدرسین حوزه علمیه، ‏قم، چاپ پنجم، 1374 ش.‏
2. بقره (2)، آیه 186.
3. ترجمه تفسیر المیزان، ج 2، ص 46.‏
4. علامه مجلسی، بحارالانوار، ج 90، ص 322، موسسه الوفاء، بیروت،1404 ق.
5. رضى الدين، حسن بن فضل طبرسى‏، مکارم الاخلاق، ج 2، ص 20، شريف رضى، چ 4، قم، 1412 ق.
.6 همان، ج 95، ص 159.
.7 شیخ عباس قمی، سفینة البحار، ج 1، ص 446، دارالاسوة، تهران،1422 ق.
.8 شیخ کلینی، اصول کافی، ج 2، ص 492، دارالکتب الاسلامیه، تهران،1365 ش.
.9 بحارالانوار، ج 90، ص 317.
10. همان، ص 309.
.11 اصول کافی، ج 4، ص 221.
12. همان، ص 37.
13. همان، ص 222.
14. همان، ص 225.
15. همان، ص 243.
16. همان، ص 270.
17. ابن فهد حلي، عدة الداعی، ص 135، دار الکتاب الاسلامی، 1407 ه ق.
18. مثنوی، دفتر سوم، بیت 184-179.
19. بحارالانوار، ج 74، ص 341
20. همان، ج 36، ص 232.
21. نهج‌البلاغه، نامه 31.
22. اصول کافی، ج 4، ص 220.
23.‏مکارم الاخلاق، ج 2، ص 111.

پاسخ:

در اين رابطه مرور چند مطلب ضروري است:

اول آنکه بايد توجه داشت که دعا نيز داراي شرايط، آداب و موانعي است. به‌عنوان‌مثال يک چراغ نفت‌سوز در صورتي نور می‌دهد که هم داراي سوخت باشد و هم مانعي براي خاموش شدن آن مثل وزش باد نباشد (بقول اصولي حوزه‌های علميه مقتضي موجود و مانع هم مفقود باشد)

همچنين يقين به اجابت دعا يكي از آداب دعا كردن هست، يعني يكي از آداب دعا آن است كه دعاکننده به اجابت آن يقين داشته باشد و با شك و ترديد خدا را نخواند. امام صادق (ع) می‌فرماید: «إذا دعوت فظن أنّ حاجتك بالباب؛ هرگاه دعا كردي، گمان كن كه حاجتت نزد تو حاضر است. (1)

خواهر ارجمند به نظر می‌رسد اين مطلب در نظر شما مقداري کم‌رنگ شده است که با تجدیدنظر و توجهات خاصه به محضر امام عصر (عج) آن را تقويت نماييد. چراکه شک و ترديد زمینه‌ساز تضعيف يقين انسان شده و درنتیجه پاي ارادت انسان به معبود خويش می‌لنگد.

نکته ديگر این است که همان‌گونه که خود شما بيان کرديد، سعي داشته‌اید با توسلات و ادعيه، شرايط و آداب دعا را رعايت نماييد و لکن به نظر خودتان آيا به موانع استجابت دعا نيز توجه نموده‌اید؟ چراکه ظرفيت نگاه ما به اشياء و دانسته‌های علمی‌مان محدود است و خدای حکيم از باب حکمت خويش و گستره علمي نامحدودش استجابت دعاي ما را در حال حاضر به مصلحت نمی‌داند چون برخي مواقع علاوه بر اينکه فلان کار نفعي براي بنده‌اش ندارد حتي ضرر نيز دارد.

با توجه به اين نکات بايد اذعان کرد که خداوند متعال که خود را اجابت‌کننده خوانده و فرموده است: «اُدعُوني‏ أَسْتَجِبْ لَكُمْ؛ مرا بخوانيد تا (دعاي) شمارا بپذيرم. (2)

؛ اما بايد توجه هم داشت كه اين استجابت و پذيرش دعا لزوماً به معناي رسيدن ما به خواسته‌های خودمان نيست و چه‌بسا بسياري از خواسته‌های مشروع بندگان، حتي بهترين بندگان خداوند به اجابت موردنظر نمی‌رسد.

سوم آنکه به تعبير قرآن کريم همه ما انسان‌ها در معرض امتحانات گوناگون الهي قرار داريم چنانکه آيه شريفه می‌فرماید: «لَقَدْ خَلَقْنَا الْإِنْسانَ في‏ كَبَد» كه ما انسان را در رنج آفريديم (و زندگى او پر از رنج هاست)! (3)

چه تعبير جالبي صاحب تفسير تسنيم حضرت علامه جوادي آملي دارند که بيان داشتند: خداوند نه آن‌کسی را که ثروت داد عزيز شمرد و نه آنکه را فقير کرده است خوار نموده است بلکه خالق حکيم، ثروتمند را با امکاناتش و فقير را با فقرش آزمود. اين زندگي هفتادسال يا هشتاد سال، جاي امتحان است. ما هشتاد سال داريم کنکور مي‌دهيم، هيچ لحظه‌اي انسان از آزمايش الهي بيرون نيست. انسان وقتي يک کنکور مي‌دهد براي یک سال يا سه چهار سال راحت است. ما هشتاد سال هم کنکور بدهیم براي هشتاد ميليارد ميليارد ميليارد ميليارد و ابد! اين هشتاد سال کنکور براي ابد، زمان کمي است. چراکه ما اگر يک مدت محدودي داشتيم بعد از مرگ مي‌گفتيم به‌اندازه بايد تلاش و کوشش بکنيم، اما اگر ما يک موجود ابدي هستيم، ابد نه زمان برمي‌دارد نه زمين. ما يک چنين عالمي در پيش داريم. (4)

خواهر گرامي چقدر بزرگان ما حکيمانه سخن گفته‌اند «هر که در اين بزم مقرب‌تر است جام بلا بيشترش می‌دهند» چنانکه حضرت ايوب (ع) نيز مشکلات و امتحانات سنگین‌تری را تحمل نمودند درحالی‌که ايشان معصوم و هيچ خطايي هم نداشتند. لذا وظيفه و رسالت شما و امثال شما صبر و بردبارى و تلاش دائمى است و نمی‌توان انتظار داشت یک‌مرتبه افراد به همه‌چیز برسند، بلکه بايد سعى كنيم قدم‌به‌قدم پيش رويم تا نتيجه موردنظر حاصل گردد.

پرسشگر محترم با توجه به آنچه ذكر شد روشن می‌شود كه به‌یقین اين امر صحيح نيست كه گمان كنيم اگر از خداوند درخواستي داشتيم حتماً بايد آن حاجت را همان‌گونه كه خواستيم به ما عنايت بفرمايند و اگر به همان نتيجه نرسيديم پس بايد از خدا و بندگي او دست بكشيم، زيرا مبنا و معيار در اين امر و همه امور رعايت مصالح و ضرورت‌های خود ما و مجموعه عالم و قضا و تقدير الهي است نه آنچه ما مصلحت و خوب و مطلوب می‌پنداریم.

چنانکه دربياني نوراني از مولاي متقيان (ع) نيز آمده است:...گاه، در اجابت دعا تأخير مى‏شود تا پاداش درخواست‌کننده بيشتر و جزاى آرزومند كامل‏تر شود، گاهى درخواست مى‏كنى امّا پاسخ داده نمى‏شود، زيرا بهتر ازآنچه خواستى به‌زودی يا در وقت مشخص، به تو خواهد بخشيد، يا به جهت اعطاء بهتر ازآنچه خواستى، دعا به اجابت نمى‏رسد، زيرا چه‌بسا خواسته‏هايى دارى كه اگر داده شود مايه هلاكت دين تو خواهد بود. (5)

در پايان و نتيجه اين بحث بايد گفت:

معناي درست استجابت دعا اين است كه: هيچ دعايي بی‌اثر نيست. هر دعايي در دنيا و آخرت تأثير مناسب خود را دارد. هر دعاي مقبولي یقیناً به استجابت می‌رسد، اما گونه‌های استجابت مختلف است.

امام سجاد (علیه‌السلام) می‌فرماید: دعاي مؤمن يكي از سه فايده را دارد: براي او ذخيره می‌گردد، يا در دنيا برآورده می‌شود، يا بلايي را كه می‌خواست به او برسد، از وي می‌گرداند.

البته زمان نيز در اجابت دعا خيلي مؤثراست به چند مورد آن اشاره می‌شود:

... امام باقر عليه السّلام فرمود: به‌راستی، خداى گرامى و بزرگ در ميان بندگان مؤمن خويش دعاكنندگان را دوست دارد؛ پس بر شما باد كه از سحرگاه تا هنگام برآمدن آفتاب دعا كنيد؛ زيرا آن هنگام درهاى آسمان گشوده شوند و بادهاى رحمت بوزند و روزى آفريدگان تقسيم گردد و حاجت‏هاى بزرگ برآورده شود. (6)

همچنين امیرالمؤمنین (ع) فرمودند كه گشاده مى‏شود درهاى آسمان در پنج وقت: نزد آمدن باران و وقت كارزار با كافران و وقت اذان و وقت خواندن قرآن و وقت پيشين يا وقت بيرون آمدن آفتاب. (7)

مطمئناً توجه و عمل به این‌گونه موارد علاوه برتقويت روحيه معنوي شما، اميد شمارا به آینده‌ای روشن چند برابر خواهد نمود.

ضمناً به ادعيه گشايش رزق و روزي موجود در کتاب مفاتیح‌الجنان مرحوم شيخ عباس قمي (ره) نيز مراجعه نماييد.

اميد است در پرتو عمل به دستورات دين و راهنمايان ديني در محضر امام و مولاي خود حضرت بقیه‌الله الأعظم (عج) سربلند باشيم.

پی‌نوشت‌ها:

1. ثقة الاسلام كليني، الكافي، دار الكتب الإسلامية تهران، 1365 ه.ش، ج 2، ص 473.

2. غافر (40)، آيه 60.

3. بلد (90)، آيه 4.

4. سايت اسرا نيوز، حضرت آیت‌الله‌العظمی جوادي آملي، جلسه درس اخلاق معظم له، اسفندماه 95.

5. سيد رضي، نهج‌البلاغه، ترجمه محمد دشتي، نشر مشرقين، قم 1379 ش، ص 531.

6. شيخ صدوق، ثواب الأعمال و عقاب الأعمال، ترجمه حسن‌زاده، انتشارات ارمغان طوبى‏، تهران، 1382 ش، ص 371.

7. شعيري، محمد بن محمد، كاشف الأستار- ترجمه جامع الأخبار، کتاب‌فروشی اسلاميه، چاپ تهران، ص 122.

با سلام و آرزوی قبولی طاعات و عبادات شما و سپاس از ارتباط تان با مرکز ملی پاسخگویی به سوالات دینی
پرسشگر گرامي يقين به اجابت دعا يكي از آداب دعا كردن هست، يعني يكي از آداب دعا آن است كه دعا كننده به اجابت آن يقين داشته باشد و با شك و ترديد خدا را نخواند. امام صادق (ع) مي فرمايد: «إذا دعوت فظن أنّ حاجتك بالباب؛(1) هر گاه دعا كردي، گمان كن كه حاجتت نزد تو حاضر است».
در ذيل آية «وليؤمنوا بي؛(2) به من ايمان آوريد» از حضرت صادق (ع) روايت شد: «وَ لْيُؤْمِنُوا بِي أي و ليتحققوا أني قادر على إعطائهم ما سألوه‏ (3) معناي آيه آن است كه بدانند من قدرت دارم هر چه را بخواهند، عطا كنم». و علامه طباطبايي در اين مورد مي گويد: دعا كردن با ترديد و نااميدي، بيانگر نداشتن در خواست حقيقي و جدي است.(4)
پس اين ادب دعا و درخواست از خداوند قادر توانا اين است كه يقين داشته باشي كه اگر صلاحت باشد و خدا اراده كند، دعايت قطعا مستجاب مي شود، و اين منافاتي با در نظر داشتن مصلحت خداوندي ندارد، يعني در موقع دعا ادب دعا اين است كه يقينا خداوند مي تواند حاجتت را برآورده كند اگر صلاح بداند. و اين معناي نداشتن شك و ترديد در قدرت خداوند است.

پي نوشت ها:
1. ثقة الاسلام كلينى، الكافي، دار الكتب الإسلامية تهران، 1365 ه.ش، ج 2، ص 473.
2. بقره(2) آيه 186.
3. طباطبايى سيد محمد حسين، الميزان فى تفسير القرآن، دفتر انتشارات اسلامى جامعه‏ى مدرسين حوزه علميه قم - قم، چاپ پنجم، 1417 ق، ج 2، ص 43.
4. همان، ص 37.
موفق باشید.