اگه این روایت درست باشه این جاکه من زندگی می کنم از هر 100 نفر 95 نفر بی نمازند پس با این وضع من روزی 700000 پیغمبر را میکشم آیا واقعا دینه ما این جوریه؟
با عرض سلام و تشکر از ارتباطتان با این مرکز
روایتی که به آن اشاره کردید، این است:
قَالَ النَّبِيُّ (ص): « مَنْ أَعَانَ عَلَى تَارِكِ الصَّلَاةِ بِلُقْمَةٍ أَوْ كِسْوَةٍ فَكَأَنَّمَا قَتَلَ سَبْعِينَ نَبِيّاً أَوَّلُهُمْ آدَمُ وَ آخِرُهُمْ مُحَمَّد ؛ (1)هرکس به بی نماز به یک لقمه طعام یا به پیراهنی کمک کند، مثل آن است که 70 پیغمبر را که اول آنان آدم و آخرشان محمد(ص) است،کشته باشد.»
به چند نکته باید اشاره کرد :
1- معیار این نوع احادیث کمیت نیست، بلکه کیفیت است، یعنی معیار این نیست که بی نماز 70 پیامبر را به قتل
می رساند، بلکه یعنی بی نماز در عذاب و عذاب مساوی با کسی است که این تعداد پیامبر را کشته باشد.
2- مراد از بی نماز کیست ؟
- گاهی ترک نماز به دلیل عدم اعتقاد به نماز و روزه و انکار و یا مقابله با آن است. در این صورت چون نام مسلمان بر او اطلاق می شود ،بی نمازی او ضربه محکمی به دین می زند . عامل مهمی برای سود بردن دشمنان دین است . عذاب شدیدی برای چنین تارک نمازی خواهد بود.
-گاهی ترک نماز به دلیل تنبلی، سهل انگاری و یا سستی است. در این صورت گناه کرده است ، ولی چنین عذاب سنگینی را که روایت اشاره دارد، شامل نمی شود .
3- این گونه روایات از باب تعلیق حکم بر وصف است، یعنی اگر کسی بی نمازی را به جهت بی نماز بودن کمک کند و هم سفره او شود و یا با او هم غذا شود که تایید او به حساب آید، این حکم صادق است .
4-در مقابل برای اثبات و تایید حدیث باید گفت : احادیثی هم وجود دارد که کسی که علمی را به مردم برای رضای خدا بیاموزد، ثواب 70 پیامبر را به او می دهند:
وَ قَالَ رسول الله (ص) مَنْ تَعَلَّمَ بَاباً مِنَ الْعِلْمِ لِيُعَلِّمَهُ النَّاسَ ابْتِغَاءَ وَجْهِ اللَّهِ أَعْطَاهُ اللَّهُ أَجْرَ سَبْعِينَ نَبِيّاً؛ (2 )
کسی که دری از علم را بیاموزد،برای رضایت الهی، خداوند به او پاداش هفتاد پیامبر را می دهد.
مراد كمكي است كه در بي نماز شدن موثر باشد،چون تمام انبيا منادي و دعوت كننده به نماز بوده اند. پس دور كردن انسان ها از نماز (به هر نحوي كه باشد ) جنگ با انبيا است.
پی نوشت ها:
1.شعيرى تاج الدين،جامع الأخبار،ناشر انتشارات رضى،قم، 1405 ق،نوبت چاپ اول،ص74.
2.فتال نيشابورى، روضة الواعظين و بصيرة المتعظين، ناشر انتشارات رضى، قم،نوبت اول، ج1، ص13.
