البته بايد توجه داشت كه تمام احكام ديني در آيات قرآن بيان نشده است؛ بلكه برخي احكام، در روايات از پيامبر و امامان معصوم (ع) آمده است كه از جمله آن ها حكم نجاست سگ مي باشد. روايات نيز آن را به طور مطلق بيان كرده‌اند كه شامل همه سگ ها مي شود. (1) فرقي بين انواع سگ‌ها نگذاشته اند.
البته منظور شما از روايات بدون واسطه روشن نيست؛ چون همه روايات ما در طول تاريخ به واسطه روات و محدثان به دست ما رسيده و بدون راوي بودن روايت، نشانه ضعف روايت است؛ اما مهم آن است كه روايتي داراي راويان موثق و مشهور و مورد اعتماد باشد و تعدد روايت بر درستي مضمون آن، شهادت دهد كه چند نمونه از اين روايات ذكر مي شود:
1. «سَأَلَ أَبَا عَبْدِ اللَّهِ ع عَنِ الْكَلْبِ فَقَالَ رِجْسٌ نِجْسٌ لَا يُتَوَضَّأْ بِفَضْلِهِ وَ اصْبُبْ ذَلِكَ الْمَاءَ وَ اغْسِلْهُ بِالتُّرَابِ أَوَّلَ مَرَّةٍ ثُمَّ بِالْمَاءِ»؛ (2) «از امام صادق (ع) در مورد سگ پرسيده شد. حضرت فرمود: آن، پليد و نجس است و از باقيمانده آبي كه خورده نمي توان وضو گرفت. چنين آبي را دور بريز و ظرف را اول با خاك و آن گاه با آب بشوي».
2. «سَأَلْتُ أَبَا عَبْدِ اللَّهِ ع عَنِ الْكَلْبِ يُصِيبُ شَيْئاً مِنْ جَسَدِ الرَّجُلِ قَالَ يَغْسِلُ الْمَكَانَ الَّذِي أَصَابَهُ»؛ (3) «راوي مي گويد از امام صادق - عليه السلام - در مورد سگ پرسيدم كه به بدن انسان برخورد مي كند؟ حضرت فرمود: همان قسمت برخورد را بشويد».
3. «سُئِلَ عَنْ سُؤْرِ الْكَلْبِ يُشْرَبُ مِنْهُ أَوْ يُتَوَضَّأُ قَالَ لَا قُلْتُ أَ لَيْسَ سَبُعٌ قَالَ لَا وَ اللَّهِ إِنَّهُ نَجَسٌ لَا وَ اللَّهِ إِنَّهُ نَجَسٌ»؛ (4) «از امام صادق - عليه السلام - در مورد باقيمانده آب سگ سؤال شد كه آيا مي توان آن را خورد يا با آن وضو گرفت؟ حضرت فرمودند: خير. راوي پرسيد: آيا سگ همانند ساير حيوانات درنده نيست؟ (كه مي توان باقيمانده آبشان را خورد) حضرت فرمود: به خدا قسم نه، او نجس است. به خدا قسم نه، او نجس است».
4. «سَأَلْتُ أَبَا عَبْدِ اللَّهِ ع عَنِ الْكَلْبِ السَّلُوقِيِّ فَقَالَ إِذَا مَسِسْتَهُ فَاغْسِلْ يَدَكَ»؛ راوي گويد از امام در مورد سگ شكاري پرسيدم. حضرت فرمود: هر گاه به او دست زدي، دستت را بشوي».
5. «تَنَزَّهُوا عَنْ قُرْبِ الْكِلَابِ فَمَنْ أَصَابَ الْكَلْبَ وَ هُوَ رَطْبٌ فَلْيَغْسِلْهُ»؛ (5) «امام علي - عليه السلام - فرمودند: از نزديكي با سگ ها دوري كنيد. پس هر كس با سگ برخورد داشت، در حالي كه بدنش خيس بود، بايد بدنش (محل برخورد) را بشويد».
اما در مورد دلايل علمي، مطلب قطعي و صد در صدي در اين زمينه وجود ندارد. بعيد است كه اين نوع حرمت ها مربوط به جنبه هاي ظاهري و مشكلات طبيعي باشد. از ظاهر روايات هم برمي آيد كه منظور از لزوم پرهيز از سگان، پليدي باطني و معنوي است؛ هر چند زمينه ظاهري هم مي تواند مد نظر باشد؛ چنان كه مثلاً گفته شده: در روده سگ كِرم كوچكي به طول چهار ميلي متر به نام «تينيا ايكينوسكوس» است. وقتي اين كرم از طريق مدفوع سگ بيرون مي آيد، تخم هاي زيادي از اين كرم همراه مدفوع خارج مي شود و به اطراف مقعد سگ مي چسبد. سگ به وسيله زبانش آن تخم ها را به قسمت هاي ديگر بدنش منتقل نموده و همه جا را آلوده مي كند. اگر يكي از اين تخم ها به معده انسان وارد شود، مرض هاي گوناگوني توليد مي كند. (6)
پي نوشت ها:
1. شيخ حر عاملي، وسائل الشيعة، ج 3، باب 12، از ابواب نجاسات، ص 415، مؤسسه آل البيت عليهمالسلام، قم، 1409 هجري قمري.
2. همان، ص 416.
3. همان.
4. همان.
5. همان، ص 417.
6. مجله المنار، سا ل ششم، ص 307.
