كلمه يوم در قرآن همه جا به معناي روز (شبانه روز معمولي ) نيست , بلكه به معناي دوران نيز به كار رفته است ( مانند يوم القيامه - يوم الدين - ) خواه اين دوران يك سال, صدسال, ميليون و يا ميلياردها سال باشد. همان گونه كه در يكي از آيات مي‌خوانيم: «يك روز در نزد پروردگارت، مانند هزار سال است كه مي‌شماريد.» (1)
باعنايت به معناي ديگر (يوم ) مي‌توانيم بگوييم كه خداوند مجموعه زمين و آسمان را در شش دوران متوالي آفريده است، گرچه اين دوران ميلياردها سال طول كشيده باشد.
علم امروز مي‌گويد : ميلياردها سال طول كشيد تا زمين و آسمان به وضع كنوني درآمد.
ممكن است دوران‌هاي شش گانه را به ترتيب ذيل بيان كرد:
1ـ روزي همه جهان به صورت توده گازي بود كه بعد در اثر گردش به دور خود از هم جدا گرديد و كرات آسماني تشكيل شد;
2ـ كرات تدريجاً به صورت توده مذاب نوراني , يا سرد و قابل سكونت درآمد; يعني كرات نخست همه با هم بودند و در مقطعي از هم جدا شدند;
3- دور بعد منظومه شمسي تشكيل يافت و زمين از خورشيد جدا شد;
4- در مرحله ديگر زمين سرد شد و آماده حيات گرديد;
5- مقطع ديگر گياهان و درختان در زمين آشكار شدند;
6- سرانجام حيوانات و انسان در روي زمين پديدار شدند.(2)
پي‌نوشت‌ها:
1. حج (22)، آيه 47
2. مكارم شيرازي، تفسير نمونه، ج6، ص 202 - 200.
