سلام اگر بدانیم که یک عده برای رفاقت خود به دنبال هوی و هوس خود هستند و از این امر مطمئن باشیم(از دوتان و رفقایی که قبلا با هم بودند برایم گفتند و توضیح دادند و اعمال و رفتارشان این امر را هر لحظه برایم مطمئن تر میکند) و افرادی که از دوستان و رفقای ما هستند به سمت این افراد کشیده میشوندو مطمئنیم که در اینده از این همنشینی ضرر خواهند کرد چه بسا مانند دیگران آبرویشان در خطر خواهد افتاد . چه مسئولیتی داریم؟ آیا تذکر کافی است؟ آیا باید این تذکر را تکرار کرد؟ اصلا نباید چیزی بگوییم چون خود فرد آزاد است؟ باید رفاقت خود را با او کم کنیم؟ . نمیدانم چه کنم سر در گمم .
پرسشگر محترم باسلام و تشكراز ارتباطتان با اين مركز؛
در سفارش هاي لقمان حكيم به فرزند خود به بر قراري رابطه با دوستان خوب تأكيد شده :
"دوست خوب بهتر از تنهايي و گوشه نشيني است. فرزندم! هزار دوست براي خود انتخاب كن .بدان كه هزار دوست كم است . هيچ كس را دشمن خود مساز، زيرا يك دشمن هم زياد است".
هم چنين اميرالمؤمنين(ع) فرمود: "تا مي تواني دوستانت را زياد كن. دوستان به هنگام ياري جستن تكيه گاه وپشتيبان آدمي هستند". (1)
اسلام، اصل معاشرت با مردم و دوستي با همسالان را تأييد كرده حتي بر دوست گيري تأكيد نموده است، تا جايي كه امام علي (ع) مي فرمايد: "كسي كه دوست پاك ضمير خود را براي خدا با وي پيوند دوستي داشته، از دست بدهد، مثل اين است كه شريف ترين اعضاي بدن خود را از دست داده است". (2)
دوستي ها گاهي مبتلا به آفاتي نيز مي شود، يكي از اين آفات ، دوستي هايي است كه از با عدم تدبير و آگاهي همراه مي شود. اين گونه دوستي ها مضرات فراواني رانيز همراه دارد. زيراجوانان در انتخاب دوست. آسان پذير و زود پسند و با يك برخورد عادي مجذوب ديگري مي گردند. چنين دوستي هاي تصادفي و حساب نشده مي تواند ثمرات تلخي داشته باشد.
يكي ديگر از آفات دوستي ،افراط در آن است . جوانان به دليل برخورداري از احساسات و عواطف، در دوستي افراط مي كنند. ارتباط امروز را ثابت و ناگسستني مي پندارند، از اين رو به قدري در دوستي زياده روي مي كنند كه گويي يك روح در دو بدن اند، از جمله مثل هم لباس مي پوشند و مانند يكديگر موي و روي خود را مي آرايند، نيز با هم از هر سرّي سخني مي گويند و تحمل جدايي از يكديگر را ندارند، چنان كه در ايام جدايي بيش از حد ابراز مخالفت و دشمني مي كنند اما اسلام اعتدال در دوستي را مطرح كرده، در دوستي و دشمني خواهان ميانه روي است.
امام علي (ع) مي فرمايد: "با دوستت با حفظ جهات و مدارا اظهار دوستي كن. شايد روزي دشمنت شود. همچنين در اظهار دشمني نيز مدارا كن، شايد روزي دوستت گردد". (3)
از بيان فوق آفات دوستي روشن مي شود که عبارتند از: افراط در دوستي، دوستي از روي هوا و هوس و عدم دقت در انتخاب دوست. اسلام دوستي ها و دشمني ها را مي خواهد كه براي خدا باشد و اغراض نفساني در آن دخالت نداشته باشد.
نسبت به وظيفه اي كه در قبال دوستي نسبت به رفقاي خود داريد ،مي توانيد ايشان را از مضرات و آسيب هاي اين گونه از روابط آشنا كنيد .در صورتي كه آن ها بر ادامه دوستي و همنشيني خود با افرادي كه رفاقت با آن ها در آينده موجب ضرر براي انسان مي شود، اصرار ورزيدند، مي توانيد براي حفظ خود از آسيب هاي روابط آن ها ، روابط خود را تا حدي كه از آن مضرات در امان بمانيد ،كم تر نماييد زيرا دو رفيق اگر شرائط دوستي را داشته باشند، مي توانند مکمل يکديگر باشند . اگر يكي فاقد شرايط شد ،در حد و اندازه آن رابطه بايد تامل شود.
پي‌نوشت‌ها:
1. بحار، ج 75، ص 90.
2. غررالحكم، ج5، ص 472.
3. نهج البلاغه، قصار260.
