1- اگر شخصي در خواب جنب شود، مرتکب گناه نشده . اما بعد از جنابت، غسل واجب است.
2-اگر توبه کنيد پاک مي شويد. در قرآن کريم، ذات پاک پروردگار 91 بار به عنوان غفور (بسيار آمرزنده) و 5 بار به عنوان غفار (بسيار بخشنده) ياد شده، بيش از 80 بار سخن از توبه و بازگشت به سوي خدا و قبولي توبه، سخن به ميان آمده است. همه اين ها حکايت از دامنه گسترده رحمت و مغفرت حق تعالي و قبولي توبه توبه کنندگان دارد. در آيه110 سوره نساء مي‌فرمايد:
«هر کسي کار بدي انجام داده يا به خود ستم روا داشته (اگر) از خداوند طلب آمرزش کند، خدا را آمرزنده و مهربان خواهد يافت».
توبه عبارت است از پشيماني و بازگشت از گناه. توبه هر گاه حقيقي و واقعي باشد و از اعماق جان برخيزد و جامع شرايط باشد و واقعاً از گناهي که مرتکب شده، احساس خجلت و ندامت کند و خود را در پيشگاه خدا شرمنده ببيند و در صدد کسب رضاي حق تعالي باشد، مقبول درگاه احديت واقع شده، آثار و برکاتش نمايان مي‌گردد. هر چند گناه بزرگ يا بسيار باشد. قرآن کريم مي‌فرمايد:
«اي بندگان که بر خود اسراف و ستم کرديد، از رحمت خدا مأيوس نشويد که خدا همه گناهان را مي‌آمرزد، زيرا او بسيار آمرزنده و مهربان است». (1)
توبه شعبه‌اي از فضل عظيم الهي و دري است از رحمت رحيمي خداوند که به روي بندگان خود باز فرموده است. امام زين العابدين (ع) در مناجات تائبين فرمود:
«دري به سوي عفوت گشوده‌اي. نامش را توبه نهاده‌، و فرموده‌اي: باز گرديد به سوي خدا و توبه کنيد توبه خالص، حال که اين در رحمت باز است. عذر کساني که از آن غافل شوند، چيست ؟»
توبه کننده، محبوب خداست. قرآن کريم فرموده: «انّ الله يحبّ التّوابين؛(2) خداوند توبه کنندگان را دوست دارد».
توبه آغاز تمام خوشبختي‌هاي انسان است. لازمه توبه و پشيماني از گناه، تصميم بر ترک معصيت در آينده و جبران گذشته است؛ يعني اگر آن گناه حق اللّه بوده؛ مانند ترک نماز، روزه و. . . قضاي آن ها را به جا آورد. اگر حق الناس بوده، رضايت آنان را جلب کند، حتي اگر کاري را که موجب قصاص است، مرتکب شده، خود را تسليم کند تا صاحب حق، قصاص يا عفو کند.
نتيجه اين که توبه واقعي، پشيماني و حسرت از کردار و گناه گذشته است. لازمه آن، عزم بر ترک گناه در آينده و جبران گذشته، اعم از حقوق الهي و حقوق مردمي مي‌باشد. وقتي توبه واقعاً انجام گرفت، به نظر همة علماي اسلام در پيشگاه خداوند مقبول است. خداوند نه تنها به وسيله توبه، گناه را از بين مي‌برد، بلکه آن را به حسنه و نيکي مبدل مي‌کند. (3)

در ارتباط هاي بعدي نام مرجع خود را ذکر کنيد.
پي‌نوشت‏ ها:
1. زمر(39) آيه 53.
2. بقره (2) آيه 222.
3. آيت اللّه ناصر مکارم شيرازي، اخلاق در قرآن، ج 1، ص 217، آيت اللّه شهيد عبدالحسين دستغيب، گناهان کبيره، ج 2، ص 399.