قرآن و حدیث

اين عبارت بخشي از خطبه 192 نهج البلاغه مي باشد كه به خطبه قاصعه معروف است

خداوند متعال در قرآن كريم فرموده: «وَ إِنْ مِنْ أُمَّةٍ إِلَّا خَلا فِيها نَذِيرٌ» (1) «هيچ امتي نبود مگر اينكه بيم دهنده‏اي در آنها وجود داشت.»

اصلا قرآن جز ادعاي نبوت نيست

در اين كه اصحاب پيامبر در قرآن مورد تمجيد قرار گرفته اند، شكي نيست.

اين سخن عايشه (كه گفته آيه اي از قرآن در شأن ما نازل نشده است) نمي تواند مورد استناد ما باشد و دليل نيست كه آيه اي در شأن ابوبكر نازل نشده است

ايمان به خدا و عمل صالح براي اطاعت از امر خدا از جمله ايمان آوردن به پيامبر و هجرت همراه ايشان از مكه به مدينه و.....همه ازفضایل بزرگ است

قران كريم اين خصيصه را به شدت نكوهش نموده است

وَ جي‏ءَ يَوْمَئِذٍ بِجَهَنَّمَ يَوْمَئِذٍ يَتَذَكَّرُ الْإِنْسانُ وَ أَنَّي لَهُ الذِّكْري

:« وَ لا تَهِنُوا وَ لا تَحْزَنُوا وَ أَنْتُمُ الْأَعْلَوْنَ إِنْ كُنْتُمْ مُؤْمِنين» «و سست نشويد و غمگين نگرديد و شما برتريد اگر ايمان داشته باشيد»

«شهود»، يعني ديدن با چشم باطن و آگاهي يافتن از ملكوت

لَخَلْقُ السَّمَاوَاتِ وَ الْأَرْضِ أَكْبرُ مِنْ خَلْقِ النَّاسِ وَ لَكِنَّ أَكْثرَ النَّاسِ لَا يَعْلَمُون؛ (1)

انسان در نظام هستي به عنوان موجودي ممتاز و جانشين خدا معرفي شده است

پرسشگر محترم اين كه چرا در آيه "سمع" مفرد آمده و "ابصار و افئده" جمع؛ عالمان تفسير وجوهي گفته اند:

گناهان فطرت را مدفون مي كند. اما نمي تواند آن را محو و نابود كند.

طبيعت دنيا رنج و سختي و نزاع و ... است.