قضیه حرّه در زمان کدام امام بوده است؟ موضع امام در این مورد چگونه بود؟
فاجعه حرّه در زمان امام سجاد(ع) اتفاق افتاد، قضیه از این قرار بود که اهل مدینه بر ضد یزید بن معاویه شورش کردند و انقلابی شکل گرفت، و حاکم مدینه را از شهر اخراج کردند. بعد از آن یزید سپاه بزرگی برای سرکوبی این شورش به مدینه فرستاد. آنها سه شبانه روز یورش آوردند و به جان و مال و ناموس اهل مدینه تجاوز کردند.
این قیام یک حرکت شیعی نبود، زیرا سران آن مثل عبدالله بن حنظله غسیل الملائکه، هیچ گونه مشورتی با امام سجاد(ع) نکردند. بلکه محرک آن عبدالله بن زبیر بود که در آن زمان ادعای خلافت داشت و در مکه قیام کرده بود، و برای اینکه مدینه را از چنگال یزید خارج کند، آنها را تشویق به شورش کردند. و شخصا با اهل بیت(ع) میانه ی خوبی نداشت.
امام سجاد(ع) دلیل نداشت که با این حرکت همراهی کند، و از طرف دیگر می خواند که این حرکت به جایی نمی رسد و سرکوب می شود، و اگر حضرت دخالت کند دامان حضرت(ع) را هم می گیرد.
به یزید گزارش رسید که علی بن حسین(ع) در این قضیه مداخله ای ندارد. از طرف دیگر دو سه سالی که از حادثه ی عاشورا می گذشت، به قدر بدنامی از شکست معنوی عاشورا، برای یزید به بار آمده بود، که آنها نمی خواست یک بدنامی دیگر از بابت سربه سر گذاشتن امام سجاد(ع) برایشان به وجود بیاید. اینها تا انقراض شان در سال 132 هجری، تا هفتاد سال بعد از آن نتوانستند از این شکست معنوی کمر راست کنند، و برای بنی امیه خیلی سنگین تمام شد.
لذا در قضیه ی حرّه از همان شام دستور دادند که متعرض خانه ی امن امام سجاد(ع) نشوند، و بسیاری از خانواده ها ( در حدود 400 زن) به خانه ی امام سجاد(ع) پناهنده شدند، و حضرت در آن چند روز فتنه از آنها پذیرایی کردند.
