با سلام خدمت شما عزیزان .
من مردی 40 ساله با مدرک لیسانس هستم . مقلد ایت اله خمینی هستم.
مشکلی که مرا خیلی عذاب میدهد این است که در خصوص نماز خیلی سستی میکنم . با اینکه همیشه دلم میخواسته که با خلوص و حضور قلب نمازم را بخوانم ولی بیشتر مواقع نتوانسته ام این کار را انجام دهم به همین خاطر احساس میکنم چون نمازی که میخوانم با حضور قلب نیست و به من نمیچسبد لابد خدا هم از ان خوشنود نیست . این احساس باعث میشود که گاهی نماز نخوانم و این نخواندن نماز خیلی اذیتم میکند . هر وقت تصمیم میگیرم که نماز را شروع کنم و به اصطلاح توبه کنم ولی انگار نیروئی مانع از انجام نمازم میگردد .
خیلی ناراحتم .میخواستم ببینم چه کار کنم که کاملا از این حالت خارج شده و پیوسته به خواندن نماز روی بیاورم .
این راه هم بگویم که شکر خدا اهل حرام نمیباشم و سعی میکنم چشم و دل و زبانم را از حرام حفظ کنم .
لطفا راهی را نشانم دهید تا از این حالت رهائی پیدا کنم . با تشکر .
برادر گرامی ! از این که دوست دارید در مسیر بندگی خدا قرار بگیرید خوشحالیم.
خداوند در قرآن می فرماید :«وَ لا نُكَلِّفُ نَفْساً إِلاَّ وُسْعَها وَ لَدَيْنا كِتابٌ يَنْطِقُ بِالْحَقِّ وَ هُمْ لا يُظْلَمُونَ»(1)؛بر هيچ كس جز به اندازه توانش تكليف نمىكنيم. و نزد ما كتابى است كه به حق سخن مىگويد. و بر آنها ستمى نمىرود.
پس طبق این آیۀ شریفه خداوند از هر کس به اندازۀ توانش انتظار دارد و شما هر چقدر می توانید رعایت کنید و نماز را با حضور بخوانید ، بقیه اش ایرادی ندارد، زیرا باید توجه داشته باشید که حضور قلب چیزی نیست که یک شبه بدست آید بلکه سالیانی تلاش لازم دارد تا به حضور قلب کامل دست یافته شود.
در ثانی شما با چسبیدن و نچسبیدن نماز کارتان نباشد وظیفۀ خود را انجام دهید بقیه را به خدا بسپارید.
برای توجه و حضور در نماز ،در کتاب زمزم عرفان از قول آیت الله بهجت (ره) نقل شده که فرمودند:
افکاری که به ذهن انسان خطور می کند یا با اختیار انسان است یا در اختیار انسان نیست؛ آنچه در نماز مهم است ،باید سعی کنید به اختیار خود، فکرتان را به جای دیگر منصرف نکنید؛ اما اگر بدون اختیار باشد، ایرادی نیست و به محض توجه، دوباره بر نماز متمرکز شوید، تا کم کم در طول نماز حواستان جمع باشد.
برای لذت بردن از نماز و انس با آن، به مواردی که ذکر می شود، عمل کنید:
1. باور کردن اهمیت نماز: باید یک مطالعه مستمری درباره اهمیت نماز پیش بگیرید و کتابهای مختلفی را که در این باره نگاشته شده، پیوسته مطالعه کنید تا با تکرار این مطالعه، به اهمیت نماز برسید و از اعتقاد صرف، به باور و ایمان دست یابید.
2. باور کردن عتاب ترک کننده نماز: وعید و عذابهای الهی درباره تارک نماز همیشه باید مدّ نظر باشد تا انسان به خود بباوراند که چنین عذابهایی واقعا وجود دارد. کتابهایی مثل «گناهان کبیره» اثر شهید دستغیب در این باره مفید است.
3. تفکر در مرگ: در در زود گذشتن دوران زندگی خود، خاطرات تلخ و شیرین و خلاصه انتهای عمر و ورود به عالم قبر و قیامت و رسیدن عذابهای الهی و سرافکندگی و روسیاهی و... تفکر کنید.
4. گزیدن دوستانِی که اهل نماز هستند و گریز از افراد بینماز.
5. پرهیز از گناه: گناه، دل انسان را سیاه میکند و او را نسبت به اعمال عبادی کم رغبت و گاهی بی رغبت میکند.
6. انس با محیطهای معنوی: مساجد و کلاً محافل نشاط بخش معنوی، دل را به سوی عبادت و نماز میکشاند؛ حتی شنیدن و دیدن مثل دعای ندبه و کمیل به وسیله صدا و سیما مفید و روح بخش هستند.
7. استقامت و پافشاری عملی بر نماز در محیطهای ملامتگر نماز: نماز را به هیچ قیمتی ترک نکنید؛ هر چند در محیط و موقعیتی قرار گیرید که دیگران شما را سرزنش کنند.
8. پرهیز از نمازهای طولانی تحمیلی: نماز واجب را خلاصه بخوانید. فقط هر وقت قلب شما به طولانی کردن نماز علاقه و تمایل نشان داد، به همان اندازه نماز را طولانی کنید.
9. دعا و توسل: رغبت به نماز و حضور قلب را هم با دعا و اظهارعجز و ناتوانی به محضر خدای متعال و توسل به ائمه معصومین - علیهم السلام - از خداوند تعالی بخواهید.
برای توضیحات بیشتر با شماره (09640) تماس بگیرید.
موفق باشید
پی نوشت :
1.مومنون (23) آیه 62
