توحید

لازم است كلمه «اعتماد به نفس» را بررسي كنيم، تا مفهوم آن به صورت صحيح، باز شناخته گردد.
براي «اعتماد به نفس»، تعاريف زيادي ارائه شده است كه به يك تعريف جامع از آن اكتفا مي‏كنيم. در اين تعريف آمده است كه: اعتماد به نفس يعني اطمينان به توانايي خود در دنبال كردن فعاليت‏ها و ثابت قدم بودن؛ باور به توانايي خود در عبور از موانع؛ باور به توانايي خود براي درخواست كمك از ديگران در موقع لزوم؛ باور به توانايي خود در ايجاد ارتباط معني دار و محبّت‏آميز با ديگر انسان‏ها؛ باور به توانايي خود در يافتن عشق، تفاهم، مهر و شفقت در هر موقعيتي،به خصوص در مواقع دشوار؛ باور به وجود نظمي هدف‏دار در جهان و بالأخره باور به وجود خود به عنوان اشرف مخلوقات كه روحي الهي در او دميده شده است و او خليفه و جانشين خدا در روي زمين مي‏باشد.
انسان بايد براي تأمين نيازهاي خود ـ چه مادي و چه معنوي ـ تمام سعي و تلاش خود را به كار گيرد و بر توانمندي و استعداد خود اعتماد كند. خداوند در سوره نجم آيه 39 مي‏فرمايد: و ان ليس للانسان الاّ ما سعي؛ و اين كه براي انسان بهره‏اي جز سعي و كوشش او نيست.
اين كه خداوند در سن معيّني انسان را مكلّف مي‏كند و او را نسبت به رفتار فردي و اجتماعي خود مسؤول مي‏داند، همه حاكي از اين است كه خداوند مي‏خواهد حسّ اعتماد به نفس، احساس خودكفايي و خود ارزنده سازي را در انسان تقويت كند. امّا نبايد غفلت كرد كه انسان هر چقدر نيرومند و خود كفا و داراي اعتماد به نفس باشد، نبايد نسبت به خداوند ـ كه همه نيروها و نعمت‏ها از آن او است ـ احساس بي نيازي كند؛ بلكه بايد بداند كه ما و همه جهان آفرينش، عين ربط هستيم نسبت به او؛ يعني يك وجود ربطي داريم و اصل وجودمان وابسته به اوست، چنان كه شعاع نور در اصل وجود وابسته به منبع نور است . اگر نور نباشد يا مانعي باعث قطع ارتباط با منبع نور شود، ديگر خبري از شعاع آن نيست؛ بنابراين، انسان آن گاه مي‏تواند به معناي و اقعي به نيروها و توانايي‏هاي خود اعتماد كند كه با منشأ نيروها و توانايي‏ها، يعني خداوند، ارتباط داشته باشد . هر چه اين ارتباط مستحكم‏تر باشد، اعتماد به نفس و احساس آرامش و اميد او در زندگي بيش‏تر تقويت مي‏شود. نمونه بارز چنين انساني، حضرت علي(ع) و در زمان ما، امام خميني(ع) مي‏باشد.