ساربانی که در کربلا به امام حسین (ع) اهانت کرد و انگشتر امام را برد، که بود و عاقبتش چه شد؟
اصل این قضیه درست نیست و جزء تحریفات عاشوراست و صحت ندارد. امام صادق (ع) این قضیه را تکذیب کرده اند. هرچند این داستان در بعضی از کتابهای ما آمده ولی اصل قضیه درست نیست. از این داستان معلوم می شود که این قضیه در زمان امام صادق (ع) مطرح بوده و حضرت به آن پاسخ داده اند.
مرحوم صدوق در کتاب «امالی» خود، (کتب امالی به صورت مجلس مجلس است که استاد احادیث را املاء می کرده و شاگردان می نوشتند. گاهی آنچه در یک مجلس املاء می شده بر محور یک موضوع نبوده است.) در مجلس 29، با سندش از محمد بن مسلم (که از بزرگان شاگردان امام صادق و امام باقر (ع) بوده است) نقل می کند، از امام صادق (ع) از انگشتر امام حسین (ع) پرسیدم و اینکه به دست چه کسی افتاد؟ و به امام گفتم که من شنیدم که آن را از انگشت امام حسین (ع) درآورده اند و به همراه اموال دیگر برده اند. امام صادق (ع) فرمود: چنین نیست، براستی که امام حسین (ع) آن را که از موارث امامت بوده به امام سجاد (ع) سپرد و انگشتر را در انگشت پسرش کرد و کار امامت را به او واگذارد، همان گونه که رسول خدا (ص) با امیرالمومنین علی (ع) رفتار کرد، همان گونه که حسن و حسین این انگشتر را به یکدیگر تحویل داده بودند و همانگونه که امام حسین(ع) به فرزندش امام سجاد (ع) و وی آن را به پدرم و اینک آن انگشتر در نزد من است و هر جمعه آن را به انگشت نهاده و با آن نماز می خوانم. این انگشتر همانند کتاب جفر از مواریث امامت بوده است.
محمد بن مسلم می گوید: روز جمعه نزد امام صادق (ع) رفتم که ایشان نماز می خواند، آنگاه که نماز را تمام کرد دستش را به سمت من دراز کرد و من انگشتری را در دست امام صادق (ع) دیدم که کلمات« لااله الله عده للقاء الله» بر آن نقش بسته بود، و امام صادق (ع) فرمود: این انگشتر جدم امام حسین (ع) است. لذا اصل قضیه به غارت رفتن انگشتر در کربلا صحت ندارد.
