چرا امام حسین (ع) خانواده اش را همراه خودش به کربلا برد؟
محمود عباس عقاد، ابقری نویس و زندگی نامه نویس قهرمانان و بزرگان صدر اسلام، در کتاب «ابوالشهداء؛ الحسین بن علی (ع)» جواب داده است. ایشان می نویسد: عرف عرب آن زمان بوده است که در سفرها و مهاجرتها عیال و خانواده اش را می بردند. مثلا رسول خدا( ص) وقتی به جنگها تشریف می برد، قرعه بین همسرانش می زدند که کدام را همراه ببرند. یا قبیله هوازن در جنگ حنین همه خانواده ها شان را آورده بودند که مسلمانان با حساب زنان و بچه های آنان، شش هزار اسیر گرفتند.
امام حسین (ع) هم وقتی از مدینه خارج می شدند، جمعا 22 نفر از بنی هاشم همراهش بود. از طرف دیگر دعوت کوفیان هم مطرح بود که بعد از مکه می بایست به سمت عراق برود. دیگر اینکه خانواده امام حسین (ع) اگر در مدینه هم بود توسط یزید اسیر می شد. شاهدش این است که در فاجعه حرّه ، سپاهیان یزید به جان و مال و ناموس مردم مدینه هم تجاوز کردند، در حالیکه زنان و دختران در جنگ شرکت نداشتند.
جواب اصلی این است که هر انقلابی دو رکن دارد. اگر پیام قیام به جامعه نرسد، موفق نمی شود. و همراهان امام حسین (ع) پیام رسان قیام حضرت (ع) بود. اگر سخنرانی ها و احتجاج ها و جان فشانی های آنها مخصوصا امام سجاد (ع) و زینب کبری نبود، چه بسا خبری از اثرات خون امام حسین (ع) باقی نمی ماند.
البته این فرصت را حماقت یزید با اسارت اهلبیت (ع) فراهم کرد و فرصت تبلیغی را در اختیار آنان گذاشت تا طبل رسوایی یزید را در همه جا به صدا درآورد.
دکتر ابراهیم آیتی بیرجندی ، سخنرانی هایی داشت که جمله ی پر معنایی دارد، ایشان بعد از ذکر اهمیت همراهی خانواده و بازماندگان امام حسین (ع) می گوید: اگر اهلبیت امام حسین (ع) در قیام همراهش نبود، همان شایعه ای که در مورد امام حسن (ع) درست کردند که حضرت (ع) با سِل از دنیا رفت، در مورد امام حسین (ع) این شایعه را درست می کردند که حضرت (ع) با سرطان از دنیا رفت.
