روش عزاداری ائمه (ع) و تطبیق آن با زمان حال چگونه است؟
عزاداری در زمان ائمه (ع) در قالب برپایی جلساتی بود که شعرای شیعی اشعارشان را در حضور ائمه (ع) می خواندند. مثلا کمیت اسدی، دعبل خزاعی و سید اسماعیل حمیری که از شعرای شیعی آن زمان بودند و اشعارشان را که در رثای امام حسین (ع) و شهدای کربلا بود، در حضور ائمه از جمله امام صادق (ع) و امام رضا (ع) و گاهی در حضور اهل بیت شان و در ماه محرم می خواندند. گاهی هم کسانی به نام مُنشد، شعر شاعران را می خواندند.
در کتاب «مقتل جامع سیدالشهداء (ع)» جلد دوم در فصل سیر تاریخی عزاداری از نظر شکلی به این موضوع با نگاه به کشورها و ازمنه ی تاریخی از زمان صفویه تا انقلاب اسلامی اشاره شده است.
برای انطباق عزاداری های ما با روش عزاداری ائمه (ع)، قاعده اش این است که مقدمه مصیبت را باز کنند بعد شعر عالی المضامین و نغز و بدیع مناسب با آن واقعه را بخواند. زبان شعر، زبان عاطفه ، احساس، تشبیه و استعاره و بسیار تاثیرگذار تر است. امروزه اشعار نغزی به زبانهای عربی، فارسی و آذری وجود دارد.
نحوه ی عزاداری که امروزه بین ما رایج است، تا حد زیادی شباهت به عزاداری تعدیل شده دوران صفویه دارد.
