درآوردن خلخال زنان كه امام علي(ع) به آن اشاره كردند در چه جنگي بوده است و فرمانده آن كه بود؟
بعد از جريان حكميت، اين كار، نه تنها گرهي از كار مسلمانان نگشود بلكه آن را كورتر كرد و جبهه امام علي (ع) تضعيف شد و هر چه زمان پيش مي رفت جبهه معاويه تقويت مي شد.
معاويه سپاهياني ترتيب مي داد كه به مناطق قلمرو حكومت امام علي (ع) شبيخون بزنند و مردم را بترسانند تا به اين نتيجه برسند كه پيروي از علي (ع) اين هزينه ها را دارد.
آن ها به زن و مرد رحم نمي كردند. مي گويند بسر بن ارتات در يك شبيخون، سي هزار نفر را كشت. به قدري اين مساله زياد بوده و تكرار شده است كه يكي از مورخين بنام ابراهيم ثقفي كوفي اصفهاني (م283ق) كتاب مستقلي درباره اين غارات، به همين نام نوشته است.
از جمله اين غارات همين شبيخون است كه بر اساس آن، معاويه ماموريتي به «سفيان بن عوف غامدي» داد و او حركت كرد و هرچه سر راه خود مي ديد ويران مي كرد. تا اين كه به به شهر مرزي انبار (در قسمت شرقي فرات) رسيد. آن زمان ماموران امام علي (ع) غفلت كردند و از پانصد نفر محافظي كه شهر داشت سيصد نفر به مرخصي رفته بودند و به كوفه بازگشته بودند و تنها دويست نفر محافظ در آن شهر ماند.
آن ها پاسگاه مرزي را خالي كرده بودند. سفيان هم حمله كرد و مطلع شد كه تنها دويست نفر مانده اند. در جريان اين حمله غارت و قتل كردند و كارگزار امام علي (ع) را كشتند تا آن كه اين خبر ناگوار به امام علي (ع) رسيد و حضرت قوايي فرستاد كه متاسفانه به آن دسترسي پيدا نكردند؛ زيرا آن ها بصورت برق آسا عمل مي كردند و تنها لطمه مي زدند و بر مي گشتند.
اين قضيه را ابن ابي الحديد در شرح نهج البلاغه از همين كتاب الغارات نقل كرده است و شكوه امام علي (ع) نيز در خطبه 27 نهج البلاغه آمده است. حضرت از كوتاهي ياران خود شكوه مي كند و در وسط هاي خطبه مي فرمايد: شما كوتاه آمديد و به منطقه شما حمله كردند و جنايت آفريدند و شما به موقع عمل نكرديد. اين همان فرد غامدي است و سپاه او به شهر انبار حمله كردند و حسان بن حسان بكري را كشتند. باقيمانده نيروهاي مسلح را نيز عقب زده است. به من گزارش رسيد كه آنها متعرض دو زن بي دفاع شده اند كه يكي مسلمان و ديگري ذميه بوده است. زيور آلات اينها را از آن ها كنده اند. اين دو زن بيگناه هيچ پناهي نداشته اند. اين ها ظالمان با دست پر با اين همه جنايت برگشته اند و هيچ كدام زخمي برنداشته اند.
اين جريان زماني بوده است كه عراقي ها خسته شده بودند و به موقع از خودشان تحرك نشان نمي دادند.
