اگر واقعه غدير با آن قوتي كه شيعه مي گويد اتفاق افتاده است چرا حضرت علي(ع) و حضرت زهرا(س) در جريان سقيفه و بعد از آن، به اين واقعه يا اشاره نكردند يا ضعيف تر از انتظار اشاره كردند؟
به مساله غدير در آن جريان اشاره شده است؛ مخصوصا در خطبه حضرت زهرا(س) كه مي فرمايد وصيت پيامبر را زير پا گذاشتيد. اما جواب اصلي اين سوال اين است كه استدلال هاي امام علي(ع) در سقيفه از باب جدل بود. منظور از جدل اين است كه شما از مطلب مورد قبول طرف مقابل استفاده كنيد و به آن استناد كنيد.
افرادي كه در سقيفه جمع شدند، نگفتند كه پيامبر كسي را وصيت نكرده است؛ بلكه اصلا ناديده گرفتند و بحثش را نكردند. انصار گفتند ما در اسلام زحمت بيشتري كشيديم و جا دارد خليفه از ما باشد. ابوبكر گفت كه رسول خدا فرموده ائمه از قريش هستند و ما از قريش هستيم. اميرالمومنين(ع) اين گفتگو را نقد كرد. زماني كه خبر براي امام(ع) آوردند كه انصار چنين گفتند فرمود كسي به آن ها نگفت كه اگر اين طور بود كه انصار مي گويند، پس چرا پيامبر تا لحظه آخر عمر اين قدر درباره رفتار مناسب با انصار سفارش مي كرد؟ اگر قرار بود شما به خلافت برسيد پيامبر مي بايست ديگران را به شما توصيه كند كه مراقب آن ها باشيد. زماني كه به امام گفتند قريش چنين حرفي زد، فرمود: اين ها با درخت استدلال كرده اند و ميوه را ضايع كرده اند؛ يعني اگر درخت و قبيله قريش را مي گوييد من ميوه و عصاره آن هستم. هم از قريش هستم و هم از همه نزديك تر به پيامبر(ع) هستم.
بنابراين امام علي(ع) در آن زمان از باب جدل وارد شدند كه البته آن ها نيز ترتيب اثر ندادند و اگر قرار بود به غدير نيز استناد كنند مردم به طريق اولي ترتيب اثر نمي دادند. آن ها مصمم بودند و از حرفشان برنمي گشتند.
ضمنا بعدها امام علي (ع) به غدير احتجاج هاي زيادي كردند. مرحوم اميني در كتاب الغدير مي آورد كه هم امام علي(ع) و هم امام حسن(ع) و هم بعضي از شيعيان ايشان به غدير استناد كرده اند. يك مورد خيلي معروف است كه حضرت در رحبه (فضاي باز در خانه يا مسجد) كه عده اي جمع شده بودند فرمود: هر كس در ميان شما كه در غدير بوديد و شنيديد كه رسول خدا فرمود من كنت مولاه فعلي مولاه بلند شويد و شهادت دهيد؛ حدودا 10 نفر بلند شدند. اين نشان مي دهد كه هنوز مساله غدير مورد احتجاج بوده است.
