پس از ان چه می شود؟چقدر انجا می مانیم؟دیگر چه می شود؟
خود خداوند چه می شود؟برای چه جاودان خواهیم بود؟ که چی همین طوری هی زندگی کنیم که چی بشه؟اخه جاودانی تا به کی؟ می دونم که ما اونجا خسته نمی شیم و دلزذگی وجود نداره،اما واقعا اخرش که چی....
من یه مسلمان شیعه ام و به بهشت و جهنم و ظهور و... اعتقاد راسخ دارم.
اما چند وقتی است که این سوال خیلی اذیتم می کنه(باعث ترس و استرس شدید در من می شه)
امیدوارم درکم کنین!
البته در دوران هنرستان هم این سوال به ذهنم رسید و استرس و اظطراب ناشی از ان باعث شد که من مریض بشم.
من دانشجوی ترم 8 کارشناسی هستم
هرچند شاید نتوان برای کم و کیف آن زندگی جاودان بر اساس تصورات دنیایی توضیح روشن و دقیقی داد اما این حقیقت عقلی غیر قابل انکار است که ادامه زندگی انسان در آخرت، لازمه حکیمانه بودن داستان آفرینش است؛ زیرا بهشت و دوزخ ،نتیجه و پاداش انتخاب های درست و یا نادرست انسان ها در زندگی دنیا است که انگیزه انسان ها را برای رسیدن به کمال و سعادت بالا می برند. اگر قرار باشد با رسیدن به این جایگاه یا پس از زندگی محدودی در بهشت دیگر انتهای داستان فرا برسد و فنا و نابودی در انتظار انسان باشد، برای وی چه انگیزه ای برای رسیدن به این نتایج باقی می ماند ؟
انسان دارای روح جاودانه است، بر اسن اساس چون هستی و وجود یافت ، دلیلی برای نابودی او وجود ندارد. جاودانگی جزئی از ذات وجود آدمی است و به همین خاطر جاودانگی عالم آخرت و بهشت، پدیده ای است که خواسته فطری و درونی انسان است که همیشه آن را می خواهد ؛ بنابراین عالم آخرت و بهشت، پاسخی به خواستة درونی آدمی است.
به علاوه که آخرت محل بر طرف شدن محدودیت ها و سرآغاز زندگی سراسر کمال و خوشی است . تکامل و رشد در ابعاد گوناگون در آن وجود دارد . امکان تعالی و تکامل روحی و معرفتی و.... به طور نامحدود برای بشر در آن جهان می طلبد که حیات در آن سرا هم نامحدود باشد .
البته چنان که گفته شد چگونگی حیات و زندگی در آخرت به صورت کامل و واضح برای ما روشن نیست. اما اصل حیات بهشتی با همه شکوه و زیبایی ها و تنوع آن همواره ادامه خواهد داشت و به پایان نخواهد رسید ، البته در مورد احتمال تکراری و ملالت بار شدن این زندگی و لذت ها علاوه بر انچه مد نظر داشتید باید گفت:
در بهشت هم انسان می تواند با افزودن به درجات معرفت و شناخت خود مراتب بالاتری از قابلیت های انسانی را برای خود رقم بزند و به کمالات بیش تری دست یابد. شوق رسیدن به مراتب بالاتر و بهره های روجی و معنوی همراه آن خود بالاترین انگیزه و هدف برای انسان بهشتی است .
هرچند بر فرض که زندگی بهشتیان تنها لذت محض و بهره های التذاذی از حیات ابدی بهشت باشد ، در آن عالم نیز هر لحظه و آن، چیز تازه ای تحقق می یابد. خلقت تداوم یافته و هر لحظه چیزی نو پدید می یابد. نوعی حیات ناشناخته در همه موجودات وجود دارد که شوق و میلی جدید را آن به آن تجدید می سازد؛ تصور هر نوع ملالت و یکنواختی ناشی از زندگی ما در عالم دنیاست که غرق در محدودیت ها و کاستی است.
همه لذت ها در آن جا از خلوص تمام برخوردار است. به علاوه ظرفیت ما در درک آن ها مانند دنیا نیست . در واقع همان احساس میل به غذای لذیذ که پس از مدتی در همان انسان سیر بی میل به غذا دوباره شکل می گیرد، در بهشتیان بدون فاصله محقق می شود. تفاوت مهم بین نعمت ها و انسان های بهشتی و دنیایی است .
ً نعمت های بهشت همواره جسمانی نیستند. بلکه در بسیاری از موارد روحانی خالص یا مخلوطی از نعمت جسمانی و روحانی اند که در آن ها محدودیت های مادی و جسمانی وجود ندارد؛ آیا در عشق یک عالم بزرگ به مطالعه و تحقیق و لذت روحی که از آن می برد، تکرار و یکنواختی معنا پیدا می کند؟ مسلما نعمت های عظیم روحی بهشتیان هزاران بار از این نمونه ها فراتر است.
حتی در مورد نعمات جسمانی و حسی بهشت نیز همین اصل برقرار است. زیرا از آن جا که ذات و صفات خدا بی نهایت است، بدون شک جلوه های او نیز بی پایان است. هر روز لطف و عنایت تازه ای و هر دم رحمت جدیدی از آن خزانه غیب به بهشتیان می رسد، به گونهای که اصلاً تکراری در آن نیست.
امام صادق (ع) فرمود: «خداوند بهشتى آفریده که هیچ چشمى ندیده و هیچ مخلوقى از آن آگاه نیست. خداوند هر صبحگاه آن را مى گشاید و مى گوید: بوى خوشت را افزون کن و نسیمت را بیفزا». (1) بنا بر این برای بهشتیان هیچ گونه ملال و دلزدگی از بهشت و نعماتش معنی و مفهوم ندارد.
«برای اهل بهشت سفره هایی می گسترانند که بر آن، آنچه مورد علاقه آن هاست، قرار داده می شود. طعام هایی که از آن لذیذتر و معطر تر نیست». (2)
در بهشت نوعي تکامل وجود دارد، در همه چیز حتی در خود بهشتیان. هر تکاملی جلوه جدیدی از زیبایی های همان منظر واحد را به انسان می نمایاند، چه رسد به اینکه همان منظر نیز در حال تکامل است.
واقعیت بهشت و نعمت های آن برتر از درک ما بوده، مقایسه آن با دنیای مادی به این اشکال ها منتهی می شود، اما از مجموع این امور این حقیقت متجلی می گردد که نوعی تکامل و التذاذ همیشگی و غیر قابل تصور و انقطاع در زندگی ابدی بهشتیان جریان دارد. تصور ابدیت همین نعمت و کمال روزافزون خود یکی از بزرگ ترین لذت های بهشتیان است که یقین دارند این حقیقت بی بدیل هیچ گاه از آن ها سلب نخواهد شد.
برای مطالعه بیش تر مي توانيد به اين منابع مراجعه نماييد:
1. جوادی آملی، تفسیر موضوعی قران کریم (معاد در قرآن) ج 5، نشر مرکز اسرا.
2. ناصر مکارم شیرازی، پیام قران، ج 6، نشر دارالکتب الاسلامیه تهران.
پی نوشت ها:
1. بحرانى سيد هاشم، البرهان فى تفسير القرآن ، بنياد بعثت ، تهران، 1416 ه ق ، ج4 ،ص 394 .
2. علامه مجلسى، بحار الأنوار، مؤسسة الوفاء بيروت ، 1404 ه ق ، ج8،ص199.
