گفته مي شود پيامبر خدا(ص) و امامان(ع) غير از امام صادق(ع) زندگي ساده و فقيرانه اي داشته اند. پس چطور وقتي وسايل داخل خانه شان به تعداد انگشتان دست هم نبود يا لباسشان دو جامه بود خدمتكار و خادمه هم داشته اند؟
ائمه(ع) سعي مي كردند زندگي شان در حد زندگي مردم باشد. بنابراين زماني كه مردم در رفاه نسبي بودند هيچ مشكلي نداشت كه گشايشي هم در زندگي ائمه(ع) پيدا شود. نكته بسيار مهمي كه وجود دارد اين است كه آن ها اهل ريخت و پاش و اسراف و اشرافي گري نبودند. روزي امام رضا(ع) ديدند كه عده اي ميوه را كامل نمي خورند. به آن ها مي فرمايند: اين ها را كامل بخوريد يا اگر نياز نداريد، هستند كساني كه به آن نياز دارند.
البته شيوه زندگي امام علي (ع) با زندگي بقيه متفاوت است؛ زيرا ايشان خليفه مسلمين بودند و خودشان مي فرمودند: زندگي خليفه بايد در حد پايين ترين مردم كشور باشد تا براي آن ها اسوه باشد. فرمود كه خدا از امراي اسلامي چنين تعهدي گرفته است.
قابل ذكر است كه ائمه(ع) اموال شخصي نيز داشتند و تمام زندگي آن ها از بيت المال اداره نمي شد. علاوه بر اين، هدايايي نيز به آن ها مي رسيده و بعضي از خدمتكارها، هديه بوده اند. مثلا يكي از ناقلين ولادت امام زمان(عج) كسي است كه كنيزي به امام حسن عسكري (ع) هديه كرده و آن كنيز پس از ولادت امام نزد او مي آيد و خبر را به او مي دهد.
در بعضي زمان ها، وضع مالي آن ها بهتر بود و خودشان خدمتكاري تهيه مي كردند كه در اين گونه امور اهداف والاتري را مد نظر داشتند. مثلا امام سجاد(ع) هزار هزار برده با اموال شخصي خودشان بابت نخلستان هايي كه در مدينه و ينبع داشته اند مي خريدند و به منزل مي آوردند و مسلمان تربيت مي كردند و آزاد مي كردند. نقل است كه حضرت بيش از يك سال، غلام نگه نمي داشت و معمولا در ماه رمضان آن ها را آزاد مي كرد.
