دشنام به دشمنان شیعه

با سلام و سپاس از ارتباط¬تان با مركز ملی پاسخگویی به سوالات دینی

در این که دوست داشتن خدا و محبوب های خدا و دشمن داشتن دشمنان خدا اصل دین است، شک نیست. در روایت آمده:
هل الدين الا الحب والبغض !(1)
آیا دین جز دوست داشتن (خدا و آنچه رنگ خدایی دارد) و دشمن داشتن (دشمنان خدا و همرنگ ها و متعلقان آنها ) است؟ بعد امام به آیاتی از قرآن استناد کرد(2) (که دلالت دارد مؤمنان دوست دار خدا و خدایی ها هستند).
و در این که تولی و تبری و اظهار این حب و بغض هم از فروع دین و از احکام مهم دین هستند، شک نیست و تا این جا شیعه و سنی متفق می باشند و فقط در مصداق ها اختلاف دارند. ما بعض اصحاب پیامبر را پیمان شکن می دانیم که بعد از وفات پیامبر پیمانی که با ایشان بسته بودند، شکستند و انحراف عظیمی در اسلام ایجاد کردند که منشأ همه فتنه هایی شد که بعد ها به وقوع پیوست. ولی برادران اهل سنت ما این را قبول ندارند و آن افراد را صادق و وفادار به مرام پیامبر می شمارند پس ما باید در عمل به این فرع اساسی دین به گونه ای عمل کنیم که اصل دین ضربه نخورد.
روایت فوق با توجه به دستور بالا صادر شده و در کتب روایی فراوان ثبت گردیده است. این که در روایت از آن دو با ضمیر نام برده شده است، نشان می دهد که امام از اظهار علنی این بغض در جامعه خودداری می ورزیده است. زیرا این که آن دو به ادله قطعی مستحق این نفرین هستند شک نیست. ولی جماعت کثیری از مسلمانان به جهت تبلیغات گسترده اتباع آن دو و به جهت محدودیت امامان شیعه و پیروانشان از این استحقاق و سزاواری با خبر نیستند و آن دو را خادم به اسلام و پیامبر می دانند و ما نباید با دشنام دادن علنی و آشکار به آن دو، سبب جریحه دار شدن احساسات این مسلمان ها گردیم.
پس بهتر است ما مانند امامان در اظهار تبری از دشمنان خدا و پیامبر رعایت مقتضیات را بنماییم و به گونه ای عمل نکنیم که باعث ریختن آب به آسیاب دشمنان شود.
اما در مورد روایاتی که مطرح کرده اید:
بله از امام رضا رسیده که در جواب کمیت اسدی شاعر که از آن دو نفر (به اشاره نه با تصریح) سؤال کرد و امام در جواب فرمود:
ما أهريق في الاسلام محجمة من دم ، ولا اكتسب مال من غير حله ، ولا نكح فرج حرام ، إلا وذلك في أعناقهما إلى يوم يقوم قائمنا ، ونحن معاشر بني هاشم نأمر كبارنا وصغارنا بسبهما والبراءة منهما .(3)
هیچ خونی در اسلام قطره خونی به ظلم ریخته نشده و مال حرامی کسب نگردیده و ناموسی به حرام مورد تجاوز واقع نشده، مگر این که بر گردن آنها است. [زیرا آنان با بدعت در دین و خارج کردن امر حکومت از دست امامان واجد شرایط و نشستن بر مسندی که صلاحیت نداشتند و گماردن افراد بی صلاحیت بر مصادر امور، باعث و بانی همه این ظلم ها و گناه ها شدند] و ما بنی هاشم فرزندانمان را و بزرگانمان را بر لعن و نفرین و بیزاری جستن از آن دو امر می کنیم .
اما روایت دوم می فرماید: البذاء من الجفاء و الجفاء فی النار (4)
بدزبانی و دشنام از جفا و ستمگری است و جایگاه جفا در جهنم است. ما حق بد زبانی و دشنام دادن به کسی حتی اگر بی دین باشد را نداریم. ما حق نداریم به کسی بگوییم: زنازاده، حرامزاده ، پدر سگ، الاغ ، و ...
سب دشمنان خدا و دین خدا به معنای اعلام بیزاری و لعن آنها است نه بد زبانی نسبت به آنها و فرق است بین سب و بد زبانی. این که ما بگوییم خدایا ظالمان به دین خودت، به پیامبرت ، به بندگان صالحت را لعن کن ، ممنوع نیست و خدا خود اولین لعن کننده ظالمان است. (5) اما بد زبانی ممنوع است.
البته آیه 108 انعام از سب و دشنام به خدایان مشرکان نهی می کند. زیرا سبب می شود آنها هم به تعصب افتاده و خدای یگانه را دشنام دهند.
امامان هم از لعن آشکار آینها به خاطر اقتضای جامعه خودداری می کردند و به همین جهت در همین روایت هم سؤال کننده با اشاره سؤال کرده و هم امام بدون تصریح و نام بردن اظهار بیزاری کرده است.
سب و لعن آشکار آن دو نفر صحیح نیست زیرا سبب جریحه دار شدن احساسات معتقدان به آنها می شود ولی اظهار لعن و نفرین به آنها بدون تصریح به جهت این که بنیان گذار انحراف و ظلم بودند، وظیفه مؤمن و برترین مصداق تولی و تبری است.
پی نوشت ها:
1. محدث نوری، مستدرک الوسائل، بیروت، مؤسسه آل البیت، 1408 ق، ج 12، ص 227 و ...
2. ر . ک : حجرات (49) آیه 7 ؛ حشر (59) آیه 9 ؛ آل عمران (3) آیه 31 و ...
3. خویی ، معجم رجال الحدیث، 1413 ق، ج 15، ص 129.
4. کلینی ، کافی ، تهران ، اسلامیه ، 1363 ش، ج 2 ، ص 325.
5. بقره (2) ایه 88 ؛ نساء (4) آیه 46 و 52 ؛ و ...