سؤالی از یک شخص در یک سایت

با سلام و تشکر به خاطر ارتباط تان با اين مرکز.
آيه مورد اشاره به شرح زير است:
«الم تر ان الله سخر لکم ما في الارض و الفلک التي تجري في البحر بامره و يمسک السماء ان تقع علي الارض الا باذنه ان الله بالناس لرؤوف رحيم؛
آيا نديدي که خدا هر چه را در زمين است، مسخر شما گردانيده و کشتي اي که در دريا جريان دارد.(نيز رام شماست). آسمان را نگه داشته که بر زمين نيفتد مگر به اذن خدا، زيرا خدا به مردم بسيار با رأفت و مهربان است».
سخن در اين آيه و آيات قبل و بعد، شمارش نعمت هاي خدا و يادآوري آن ها به بندگان است، تا يادآور نعمت هاي بيکران خدا شده و شاکر گردند و به بندگي خدا رو آورند. در آيات قبل از نعمت باران آسمان ياد کرده که باعث سرسبزي و خرمي مي گردد. اين آيه از در خدمت بودن آنچه در آسمان ها و زمين است، براي انسان سخن مي گويد تا زمينه مساعدي براي بندگي وي ايجاد شود. به قول سعدي:
ابر و باد و مه و خورشيد و فلک در کارند تا تو ناني به کف آري و به غفلت نخوري
همه از بهر تو سرگشته و فرمانبردار شرط انصاف نباشد که تو فرمان نبري
به اين که آسمان و اجرامي که در آن است و هر آن ممکن است بعضي از آن ها بر زمين بيفتد و همه را نابود کند، توجه داده که خدا همه را نگه داشته و نمي­گذارد به زمين بخورند، مگر به اجازه خدا ( و حکمتي که اقتضا کند، مثل اين که بعضي سنگ ها و شهاب­ها به زمين مي­خورد . عذاب براي گروهي يا امتي مي­شود يا مصلحت هاي ديگري که اقتضا مي­کند و ما نمي­دانيم). اين همه نعمت و عنايت خدا به شما از رأفت و رحمت بيکرانش نشات مي­گيرد. سزاوار نيست که انسان از بندگي چنين خداي رئوف و رحيمي رو بگرداند.
پس غايت خلقت ايجاد زمينه براي زندگي انسان است تا بندگي کند و کمال يابد. اگر سخن از افتادن آسمان است، به معناي برخورد اجرامي است که از آسمان به ميل طبيعي و قهري خود به زمين بر خورد مي کنند، زيرا اجرام آسماني که در فضا مي چرخند، اگر ناظم و تدبير او نباشد، به زمين برخورد و محيط زندگي انسان ها را نابود خواهند کرد.