خانواده ها معمولا وقتي دور هم جمع مي شوند شروع به صحبت درباره مشكل يا اختلافي كه بين برخي از اعضا يا نزديكان پيش آمده مي كنند، آيا اين صحبتها غيبت حساب مي شوند؟
اگر غيبت باشند كه همه حرفهاي ما غيبت حساب مي شود،پس بايد چه كار كنيم؟ گاهي در بين اين حرفها ممكن است از بدي يك نفر بگوييم كه آن را همه مي دانند،اين هم غيبت است؟ هنگامي كه كسي براي تحقيق براي خواستگاري مي آيد، اگر بدي طرف را بگوييم چه طور است؟
با سلام و تشکر به خاطر ارتباط تان با اين مرکز
صحبت هايي که در اين جور جلسات مي شود، اگر عيب ديگران مطرح شود، غيبت محسوب شده ؛ اگر در مكان و مجلسي غيبت كنند، انسان با احتمال اينکه حرفش تأثير دارد ، بايد نهي از منكر كند، هر چند پدر و مادر و خويشاوندان باشند .
اگر مي داند نهي از منكر اثر نميكند ، چنانچه ترك مجلس دشوار نيست، بايد آن جا را ترك كند.
اگر ترك مجلس دشوار است، لازم نيست مجلس را ترك كند، ولي نبايد گوش بدهد . اگر خود به خود غيبت به گوش تان بخورد، اشكال ندارد.
امام صادق عليه السلام فرمود:
لا يَنْبَغِى لِلْمُؤْمِنِ أَنْ يَجْلِسَ مَجْلِساً يُعْصَى اللَّهُ فِيْهِ وَ لا يَقْدِرُ عَلَى تَغْييرِه ؛
سزاوار نيست افراد با ايمان در مجلسى بنشينند كه در آن گناه مىشود و توانايى بر تغيير آن را ندارند.
شركت در مجلس گناه، گناه است، اگرچه انسان مرتكب گناهى نشود و با اهل مجلس هم صدا نگردد، زيرا شركت در چنان مجلسى عملًا امضاى گناه است، مگر اين كه هدف او تغيير مسير آن، و انجام وظيفه بزرگ امر به معروف و نهى از منكر باشد.
مشاهده صحنههاى آلوده به گناه در حالى كه انسان در برابر آن بىتفاوت بماند، روح را تاريك و زشتى گناه را در نظر كم مىكند، و شخص را به گناه عادت مىدهد.(1)
پينوشت:
1 . آيت الله مکارم، يكصد و پنجاه درس زندگى، ص: 131.
