پرسشگر گرامي با سلام و سپاس از ارتباطتان با اين مرکز
لذت بردن از عبادت و احساس خوشحالي از انجام عبادت اگر از روي عجب و خود پسندي نباشد، اشکالي ندارد.علما در تعريف عجب گفته اند:
عجب عبارت است از بزرگ شمردن عمل صالح و كثيرشمردن آن و مسرور شدن و ابتهاج نمودن به آن و خود را از حد تقصير خارج دانستن اما مسرور شدن به آن با تواضع و فروتني كردن براي خدا و شكر ذات مقدس حق كردن بر اين توفيق و طلب زياده كردن، عجب نيست وممدوح است.(1)بنابراين، انساني كه كار خير انجام مي دهد،اين كار در او لذت معنوي ايجاد مي‌كند. موجب سرور انسان مي‌شود و اين نمي تواند عجب و غرور باشد.
مرحوم مجلسي از شيخ بهاء الدين عاملي نقل مي‌كند:
"شك نيست كسي كه اعمال صالح كند از قبيل روزه و بيداري شب و غير آن، در نفس او بهجت و سروري حاصل شود. پس اگر بهجت براي آن است كه خداي تعالي به او عطايي فرموده و نعمت عنايت كرده كه آن نعمت و عطا اين اعمال صالح است و با اين وصف ترسناك باشد از نقص آن‌ها و بيمناك باشد از زوال نعمت و از خدا زياده، طلب كند، اين ابتهاج و سرور عجب نيست.
اگر ابتهاج از جهت آن است كه اين اعمال از اوست و بزرگ شمارد اعمالش را و اعتماد كند بر آن‌ها و خود را از حد تقصير خارج داند و به جايي رسد كه گويي منت گذاري كند بر خدا به واسطه اين اعمال، پس اين سرور عجب است".(2)
تشخيص اين موضوع كه منشأ خوشحالي و لذت، حب نفس است و ياجنبه الهي دارد ،كار سختي نيست. هر كس با رجوع به خود مي‌تواند آن را كشف كند. البته دراين جهت نبايد وسواس به خرج داد. چه بسا شيطان، افراد نيكوكار را به بهانة خلاصي از عجب، از انجام امور خير محروم مي سازد.
پي نوشت ها:
1 . امام خميني، چهل حديث، ص 62.
2 . مراه العقول، ج1، ص 218.
