راجع به صلح امام حسن(ع) با معاویه توضیح بفرمایید.
صلح امام حسن(ع) در واقع دفع افسد به فاسد بود. یعنی مقدمات جنگ فراهم شد ولی حوادثی پیش آمد که در نهایت امام حسن(ع) به این نتیجه رسید که اگر جنگی رخ بدهد، جنگ بی حاصلی خواهد بود و به نفع شیعیان نخواهد بود، و بقایای شیعه هم کشته خواهد شد، بدون اینکه نتیجه ی متناسبی به دست بیاید.
لذا حضرت از روی ناچاری و ناگزیری صلح را پذیرفتند، و جنگ را ادامه ندادند. و نهایتا توافق شد که خلافت ظاهری را به معاویه واگذار کرد. ولی شروطی ضمن آن عهدنامه و صلح نامه گنجاند، که البته معاویه به آنها عمل نکرد. یکی از شرط ها این بود که امام مجتبی(ع)، در ازای واگذاری خلافت، معاویه طبق دستور قران و روش پیامبر رفتار کند. شرط دوم اینکه معاویه تا زنده است خلافت کند و حق واگذاری خلافت و تعیین جانشین را ندارد. شرط دیگر این بود که معاویه تعهد می کند که بالای منابر و نماز های جمعه، نسبت به امیرالمومنین علی(ع) جسارت نکند. همچنین تعهد کرد که تمام مردم ، اعم از سکنه ی شام و حجاز از تعقیب و آزار وی در امان باشد، و از گذشته ی آنها صرف نظر کند، و به واسطه فعالیت گذشته شان تحت تعقیب قرار نگیرد.
علاوه بر اینها معاویه تعهد که یاران علی(ع) را در هر کجا که هستند، امان بدهد و جان و مال شیعیان حضرت در امان باشد و تحت تعقیب قرار نگیرد.
اگر معاویه آدم متعهدی بود و به شروط عمل می کرد، قضایا خیلی فرق می کرد.
