پرسشگر گرامي با سلام و سپاس از ارتباط تان با اين مرکز.
زندگينامه طفلان مسلم مانند برخي مسايل تاريخي ديگر , فاقد شفافيت مي‌باشد. وقايع و حوادث مربوط به زندگي و سرنوشت آنان دقيقاً معلوم نيست. از اين رو تاريخ‌نگاران نيز در تدوين تاريخ زندگي اين طفلان اختلاف دارند.
نمي‌توان تاريخ صحيح و دقيق از وضع طفلان ارائه داد. برخي اصل وجود طفلان مسلم را مورد ترديد قرار داده اند . برخي ديگر اصل اين جريان را قبول و در جزييات آن ترديد نموده اند . برخي ديگر اصل جريان طفلان را قبول کرده ، ولي باور دارند که اين کودکان طفلان مسلم نبوده اند. بلکه فرزندان جعفر طيار يا از نسل وي بوده اند .
علامه مجلسي از شيخ صدوق روايتي نقل مي‌کند که دو کودک از حضرت مسلم در واقعه کربلا اسير شدند . به دستور ابن زياد آنان را به زندان بردند . بعد از يک سال از زندان فرار کردند که مجددا دستگير شده و به شهادت رسيدند. (1)
علامه شعراني بعد از نقل داستان با تفصيل از شيخ صدوق مي‌نويسد: در سند روايت ابراهيم رجا مي‌باشد که ضعيف است . علما گفته‌اند به روايت او نمي‌توان اعتماد کرد . دو تن ديگر که در اسناد روايت هستند، به نام‌هاي علي بن جابر و عثمان بن داوود ، هاشمي هر دو مجهول هستند . از ضعف سند علم به کذب روايت پيدا نمي‌شود .(2)
در بحارالانوار از مناقب ابن شهر آشوب به صورت ديگر داستان اين دو کودک را ذکر مي‌کند که چون امام حسين (ع) شهيد شد، دو پسر از لشکر ابن زياد فرار کردند. نام يکي ابراهيم بود و نام ديگري محمد . از فرزندان جعفر طيار بودند . داستان را مشابه آنچه صدوق نقل کرده ، ذکر مي‌کند. (3)
علامه شعراني بر اين باور است که چون داستان به دو طريق نقل شده و مختصري با هم اختلاف دارند، اصل داستان صحيح است، هر چند نمي‌دانيم که آن دو از اولاد عقيل بوده‌اند يا از اولاد جعفر طيار. روايت دوم که آنان از اولاد جعفر باشند، به حقيقت نزديک تر است، چون بر اساس روايت دوم آنان از کربلا به «مسبب» محل دفن آن دو رفته‌اند ، ولي بر اساس روايت اولي آنان از زندان کوفه فرار کرده‌اند که مسافت کوفه تا «مسيب» خيلي زياد است، ولي از کربلا تا «مسيب» پنج فرسخ است. (4). براي آگاهي بيش تر به کتاب ، دمع السجوم ، ترجمه نفس المهموم ، مراجعه نمائيد .
پي‌نوشت‌ها:
1. بحار الانوار، ج 45، ص 100- 105.
2. دمع السجوم، ترجمه نفس المهموم، ص 166، مترجم ابوالحسن شعراني، انتشارات ذوي القربي، 1378، چاپ اول .
3. بحار الانوار، ج45، ص 105.
4 . دمع السجوم، ص 167.
