پرسش 12 . آیا توبه، سبب رو آوردن مردم به گناه نمىشود؟
پیش از پاسخ باید به دو نکته توجه داشت:
1- هر چند ممکن است برخى از گناهکاران به امید توبه مرتکب گناه شوند، اما این افراد در حقیقت خود را فریب مىدهند و براى ظاهرسازى و یا توجیه خطاى خود، توبه را مطرح مىکنند، پس اگر درِ توبه به روى آنان باز نبود، باز دست از گناه بر نمىداشتند!
2- سو ء استفاده از هر اصل صحیح و قانونى امکانپذیر است، ولى سبب نمىشود که آن اصل و قاعده زیر سؤال برود.
اما به نظر مىرسد توبه، عامل پیدایش یا فزونى گناه نیست، زیرا:
یکم : وعده پذیرش توبه، روزنه امیدى است که در دل گناهکاران ایجاد مىشود که از آن راه در آینده خود تجدید نظر کنند و از قانون شکنى دست بردارند. پس توبه، باز دارنده گناه است نه مشوق گناه.
دوم : هیچ گناهکارى، یقین به زنده ماندن خود ندارد تا بگوید در آخر عمر توبه مىکنم! مرگهاى ناگهانى و در دوره جوانى، هشدار و زنگ خطرى براى گناهکاران است تا در توبه شتاب کنند و از غفلت بیرون آیند. چگونه مىتوان با وجود شک و تردید نسبت به زندگى در آینده، به امید توبه، مرتکب گناه شد؟!
سوم : توبه با شرایط خاصى که دارد، انجام آن با دشوارى همراه است، به ویژه اگر حقى از مردم ضایع شدهباشد. همین امر، افراد را آگاه مىسازد که جسورانه معصیت نکنند و گستاخانه در گرداب گناه نیفتند. پس اگر کسى به بهانه توبه، گناه نماید، به حقیقتِ توبه و شرایط آن توجه نداشته است، زیرا به فرمایش امام على علیه السلام « گناه نکردن از توبه کردن آسانتر است» .66 هر عاقلى کار آسان را بر امر مشکل ترجیح مىدهد.
چهارم : از نظر آموزههاى دینى، گناه یک نوع بیمارى است.67 به پیشواز بیمارى رفتن به بهانه درمان آن، حماقت و نادانى است!
پنجم : توبه در گرو توفیق الهى است اما با تکرار گناه از انسان توفیق، سلب مىشود، پس هرگناهکارى احتمال مىدهد که با گناه خود توفیق توبه کردن از او گرفته شود. در این حال از ادامه گناه منصرف مىگردد.
یک بار توبه براى تمام عمر!
