در قرآن آمده است که حضرت ابراهیم به پدر خود (آزر) گفت که از بت پرستی دست بردارمگر نه این است که پدران پیامبران موحد بودند؟

پدران انبیا موحد بودند، نه مشرک و کافر. اما «آزر» عموی حضرت ابراهیم بود، نه پدرش . در زبان عرب اگر چه واژة «اب» بر پدر اطلاق می گردد، لیکن بر جد مادری، عمو، مربی و معلم و هر که به نوعی برای تربیت انسان زحمت کشیده باشد، نیز اطلاق می گردد، اما واژة «والد» تنها به پدر حقیقی گفته می شود.
در آیه مذکور از واژه «اب» استفاده شده است، نه از واژه «والد»
دلایل دیگری نیز برای تأیید این احتمال وجود دارد.
دلیل اوّل: در منابع تاریخی نام پدر حضرت ابراهیم «تارخ» آمده است، نه آزر.
دلیل دوم: استغفار ابراهیم برای «اب» که در آیه 114 سوره توبه ذکر شده است، در هنگام جوانی و سکونت در بابل بود. وقتی وضع او روشن و معلوم شد که از شرک و بت پرستی دست بر نمی دارد، از همان هنگام و پیش از مهاجرت به فلسطین ، با او قطع رابطه کرد و دیگر طلب آمرزش ننمود، در حالی که حضرت ابراهیم در دوران پیری نسبت به پدر (والد) خود دعا و طلب آمرزش می کرد. (3) با مقایسه دو آیة مذکور فهمیده می شود: در آن جا که واژه «اب» به کار رفته و ابراهیم با او قطع رابطه کرد و آمرزش نطلبید، غیر از آن موردی است که واژه «والد» آمده است و تا آخر عمرش نسبت به او ادای احترام نموده و آمرزش طلبید.(4)
بنابراین می توان استنباط کرد که «اب» مربوط به عموی او می شود که بت پرست بوده اما واژه «والد» مربوط به پدرش می باشد که موحد بوده است.
-----------------------------------------------------------------------------------------------------------------
پی نوشت ها :
1 – انعام (6) آیه 74.
2 – ابراهیم (14) آیه 41.
3 – تفسیر نمونه، ج5، ص 302 – 306؛ منشور جاوید، ج11، ص 215 – 221