چرا پذیرفتن دین اسلام برای مسلمان‌زاده اجباری است؟

از نظر فقهى بچه‏هاى پدر و مادر مسلمان به تبعیت از والدین‏شان مسلمان هستند و از نظر حقوقى مسلمان محسوب مى‏شوند و از مزایاى اجتماعى در جامعه به عنوان یک مسلمان (در صورت تفاوت داشتن) برخوردار هستند.
این مسئله غیر از اعتقاد به اسلام است. اعتقاد به اسلام، نمى‏تواند سنتى و تقلیدى و اجباری باشد؛ بنابراین وقتى انسان ها به مرحله رشد عقلى و تکلیف رسیدند، پذیرش اسلام‏شان باید به سبب دلیل باشد، نه از روى تبعیت و تقلید . از این رو است که مراجع معظم تقلید در اول توضیح‏المسائل مى‏نویسند: تقلید در اصول دین جایز نیست.
بنابراین فرزندان مسلمانان، دین را خود انتخاب مى‏کنند. دین و ایمان به دلیل آن که یک اعتقاد قلبى و درونى است ممکن نیست تحمیلى باشد.
از این رو قرآن مى‏فرماید: «لا اکراه فى الدین؛ در قبول دین اکراه و اجباری نیست».
از نظر جهان بینى اسلامى همه انسان‏ها از آزادى، اختیار و قدرت بر تصمیم‏گیرى برخوردارند و خودشان سرنوشت خویش را رقم مى‏زنند.
اسلام از راه‏هاى گوناگون مى‏کوشد اندیشه بشریت را از اسارت باطل برهاند و آدمى با دید باز و وسعت نظر بیندیشد و داورى کند و دین و آیین حق را برگزیند. این سخن قرآن است که مى‏گوید:
«به آن بندگانى مژده باد که همه سخنان را مى‏شنوند و بهترین را برمى‏گزینند».
«و چون به ایشان گفته شود که از آن چه از سوى خدا فرود آمده است، پیروى کنید، گویند: نه، ما به همان راهى مى‏رویم که پدران ما مى‏رفتند. حتى اگر پدرانشان بى‏خرد و گمراه بوده‏اند!».
نیز اسلام مى‏گوید: اعتقادات و پذیرش دین نمى‏تواند تحمیلى باشد (لا اکراه فى الدین) سپس مى‏افزاید: راه راست، اندیشه راستین و آیین درست و نجات بخش، از اندیشه دروغین و آیین باطل واضح و روشن است (قد تبین الرشد من النهى)
آرى آدمى با دقت و خردورزى مى‏تواند راه و آیین حق (که آیین اسلام است) را باور کند و آن را برگزیند.
اما موضوع ارتداد که شاید بخشی از سوال ناظر به آن باشد ، در پاسخ بعدی اشاره می شود.