آیا میان امامان تبعیض قائلیم که براى امام حسین علیه السلام چندین روز عزادارى مىکنیم، ولى براى امامان دیگر این کار را نمىکنیم؟
امام معصوم علیه السلام به عالىترین مقامى که یک بشر ممکن است برسد رسیدهاند و در پیش خداوند از مقام بلند و رفیع برخوردارند.
آنان هیچ گونه نیازى به ما ندارند. این ما هستیم که محتاج سفره آنانیم و باید دامن شان را بگیریم تا به سعادت نایل آییم.
حضرات ائمه اطهار علیه السلام نیازى به عزادارى ما ندارند، بلکه ما برپایى مراسم عزادارى و سوگوارى ثواب مىبریم و نسبت به ستمگران تاریخ اعلام برائت مىکنیم.
در برگزارى مراسم عزادارى مانند سایر مسایل اسلامى تابع دستورهاى رهبران الهى خود هستیم. بدین خاطر شیعه به عزادارى امام حسین علیه السلام اهمیت بیشترى مىدهد، چرا که دستور پیامبر(ص) و امامان علیه السلام است.
این بزرگواران براى امام حسین علیه السلام گریه و مراسم سوگوارى برقرار نموده و به شیعیان دستور دادهاند براى امام حسین علیه السلام عزادارى و گریه کنند.
وضع دوران امام باقر علیه السلام به گونهاى بود که جلسات عزا بسیار دشوار برگزار مىشد. با این همه حضرت درباره عاشورا فرمود: «عاشورا براى امام حسین علیه السلام مجلس عزا بر پا نموده و بر مصایب آن حضرت همراه با خانواده بگریید و جزع خود را ابراز کنید، و هنگام دیدار با یکدیگر همدیگر را تعزیت دهید. هر کس این کار را بکند، براى او نزد خداوند ثواب دو هزار حج و عمره و جهاد در رکاب رسول خدا(ص) و امان را ضمانت مىکنم».(1) بدون تردید ائمه اطهار علیه السلام در این دستورها اهداف مهمى را در نظر داشتهاند که از مهمترین آن مبارزه با ستمگران بنىامیه و بنى عباس و طاغوتیان بعدى است، و این در عزاى حسینى بیشتر متبلور است. در حقیقت برقرارى عزا بر اهل بیت به ویژه حضرت سیدالشهدا یک جها مقدس است. از این رو همه مسلمانان و پیروان خود را به شرکت در این جهان ترغیب فرمودهاند.
اقامه عزاى حسینى به صورت گریه، برپایى مجالس ذکر، سرودن مرثیه، گریاندن، نوحه خوانى و احیاى خط ائمه علیه السلام و تبین مظلومیت آنان است. امام حسین علیه السلام با قیامت و شهادت خود پشت ستمگران را لرزاند و پایههاى حکومت اموى را ویران نمود و به شیعیان درس آزادگى و شجاعت داد. رمز جاودانگى نهضت حسینى، احیا و زنده نگه داشتن عزاى حسینى خواهد بود. با جاودانگى نهضت حسینى، اسلام زنده مىماند. امام خمینى(ره) فرمود: «الان هزار و چهارصد سال است که با این منبرها، با این روضهها و با این مصیبتها و با این سینه زنىها ما را حفظ کردهاند. هر مکتبى تا پایش سینه زن نباشد، تا پایش گریه کن نباشد، حفظ نمىشود».(2) عزاى حسینى، اعتراض به ظلمان و حمایت از مظلومان، و انتقال فرهنگ شهادت به نسلهاى آینده است.
----------------------------------------------------------------------------------------------------------------
پى نوشتها:
1 - حسین رجبى، پاسخ به شبهات عزادارى، ص 114.
2 - جواد محدثى، فرهنگ عاشورا، ص 313.
