بنابر گفته یکى از بزرگان انسان براساس انس با قرآن به حقایقى دست مى‏یابد و به علم و یقین مى‏رسد. آیا صرف انس، باعث یقین مى‏شود؟

در روایات از یقین به عنوان نور یاد شده است.(1) از طرفى قرآن مجید خود را به عنوان نور معرفى کرده است: "قد جاءکم من اللَّه نور و کتاب مبین؛ از جانب خدا براى شما نور و کتاب روشن فرستاده شد".(2)
پس کسى که با قرآن مأنوس باشد، با "نور" همراه خواهد بود و کسى که نور داشته باشد، یقین خواهد داشت. البته یقین مانند نورمراتب دارد که به علم‏الیقین و عین‏الیقین و حق‏الیقین تعبیر کرده‏اند. رسیدن به هر یک از آن مراحل، به عمل انسان و همت و تلاش او بستگى دارد.
منظور از انس با قرآن تنها تلاوت نیست، بلکه معناى عامى است که شامل قرائت، تلاوت، تدبر و عمل به قرآن مى‏شود.
بدیهى است کسى که به قرآن عمل کند، از آن چه حجاب دل است، یعنى گناه و معصیت خدا فاصله مى‏گیرد و به تقوا آراسته مى‏گردد و به حقایق هستى پى‏مى‏برد.
قرآن کریم زنگار دل را مانع معرفت مى‏داند و مى‏فرماید: "آن چه کسب کرده‏اند، صفحه شفاف دل آن‏ها را پوشانده است".(3) یعنى سرّ این که آنان حقایق دین را نمى‏بینند، آن است که جان و دلشان را پرده گناه فراگرفته است. کسى که با قرآن مأنوس است، قرآن بر افکار و اعمالش حکومت دارد و کتاب آسمانى با وجود او، عجین گشته و درونى شده است. از این جهت راه نفوذ شیطان را بر خود مسدود مى‏سازد و به عالم ملکوعت نظر مى‏افکند.
البته، مأنوس شدن با قرآن و کسب یقین داراى مراتب اند. انس با قرآن در هر مرتبه بالاترى، انسان را به یقین در مرتبه والاترى از مراتب سه‏گانه علم‏الیقین، حق‏الیقین و عین‏الیقین مى‏رساند.
------------------------------------------------------------------------------------------------------
پى‏نوشت‏ها:
1 - غررالحکم، ج 1، ص 26.
2 - مائده (5) آیه 15.
3 - مطففین (83) آیه 14.