آیا رضایت طرفین بدون صیغه در عقد موقت کفایت می کند؟
آن چه از نظر اسلام سبب محرم شدن زن و مرد مىشود، اجراى عقد ازدواج است و فقط رضایت قلبى کافى نیست اگر چه علاوه بر اجراى صیغه عقد، رضایت قلبى باید باشد و بدون رضایت، عقد باطل است. باید در صورت امکان صیغه به زبان عربى اجرا شود. اگر مرد و زن نتوانند صیغه را به عربى صحیح بخوانند، به هر لفظى (مثلاً فارسى) که صیغه را بخوانند صحیح است ، اما باید لفظى بگویند که معنى «زوَّجْتُ و قبلتُ» را بفهماند.(1)
اما دلیل لزوم اجراى عقد و عدم کفایت رضایت آن است که اوّلاً با اجراى عقد، ازدواج با زنا متمایز مىشود. در زنا معمولاً رضایت قلبى بین طرفین وجوددارد.
ثانیاً چون ازدواج یک پیمان مهم اجتماعى محسوب میشود (که با تحقق آن آثار و نتایج و تعهداتى بر آن مترتب است مانند ارث، نفقه و فرزند) بدیهى است که با به کار بردن لفظ و اجراى عقد در مراسم رسمى، ابهام باقى نمىماند و به راحتى کسى نمىتواند ازدواج را منکر شود. از نظر روانى نیز اجراى عقد، اطمینان قلبى زوجین را بیشتر و نسبت به انجام تعهدات راسختر مىسازد. چون طبق موازین دینى عمل نمودهاند، به ازدواج نوعى تقدس بخشیده مىشود و در انسان، التزام به دستورهاى دینى را تقویت مىکند.
---------------------------------------------------------------------------------
پاورقی:
1. توضیح المسائل مراجع، ج 2، ص 383.