آیا رضایت طرفین بدون صیغه در عقد موقت کفایت می کند؟

آن چه از نظر اسلام سبب محرم شدن زن و مرد مى‏شود، اجراى عقد ازدواج است و فقط رضایت قلبى کافى نیست اگر چه علاوه بر اجراى صیغه عقد، رضایت قلبى باید باشد و بدون رضایت، عقد باطل است. باید در صورت امکان صیغه به زبان عربى اجرا شود. اگر مرد و زن نتوانند صیغه را به عربى صحیح بخوانند، به هر لفظى (مثلاً فارسى) که صیغه را بخوانند صحیح است ، اما باید لفظى بگویند که معنى «زوَّجْتُ و قبلتُ» را بفهماند.(1)
اما دلیل لزوم اجراى عقد و عدم کفایت رضایت آن است که اوّلاً با اجراى عقد، ازدواج با زنا متمایز مى‏شود. در زنا معمولاً رضایت قلبى بین طرفین وجوددارد.
ثانیاً چون ازدواج یک پیمان مهم اجتماعى محسوب میشود (که با تحقق آن آثار و نتایج و تعهداتى بر آن مترتب است مانند ارث، نفقه و فرزند) بدیهى است که با به کار بردن لفظ و اجراى عقد در مراسم رسمى، ابهام باقى نمى‏ماند و به راحتى کسى نمى‏تواند ازدواج را منکر شود. از نظر روانى نیز اجراى عقد، اطمینان قلبى زوجین را بیشتر و نسبت به انجام تعهدات راسخ‏تر مى‏سازد. چون طبق موازین دینى عمل نموده‏اند، به ازدواج نوعى تقدس بخشیده مى‏شود و در انسان، التزام به دستورهاى دینى را تقویت مى‏کند.
---------------------------------------------------------------------------------
پاورقی:
1. توضیح المسائل مراجع، ج 2، ص 383.