انسان چگونه به صفت حیوانیت متصف مى شود؟
قرآن مجید استفاده مى شود که علّت اساسى خروج انسان از انسانیت، غفلت از خدا است: "براى جهنم بسیارى از جن و انس آفریدهایم. زیرا دل هایى دارند که با آن نمى فهمند و چشمهایى که با آن نمىبینند و گوش هایى که با آن نمى شنوند. آنان مانند چهارپایانند، بلکه گمراه ترند. آنان غفلت زدگان هستند".(1)
کسانى که تنها به خواب و خور و شهوت جنسى مى پردازند و هدفى جز شکم ندارند، به رغم داشتن عقل سالم و چشم بینا و گوش شنوا و استعداد و تفکر و نیروى خِرَد به بیراهه مى روند. اینان به خوى حیوانى مبتلا شدهاند، همان طورى که امام على(ع) مى فرماید: "همانند حیوانات پروارى که تنها به علف مى اندیشند و یا حیوانات دیگرى که در چراگاهها رها شدهاند و از این طرف و آن طرف خرده علفى بر مى گیرند".(2)
غفلتى که علت و عامل اتصاف برخى انسانها به خوى حیوانیت مى گردد، غفلت از توحید و نبوّت و معاد است. اگر انسان ارتباط خود با خدا را درک نکند، نمىتواند خود را بشناسد. قرآن کریم فراموشى انسانیت را پیامد غفلت از خدا مى داند.(1)
غفلت از خود باعث مى شود که بُعد معنوى انسان فراموش شود و به جرگه حیوانات وارد گردد.
به عبارت دیگر انسانى که تمام خواستهها و کارها و آرزوهایش، منحصر در خواستههاى حیوانى و ارضاى شهوات باشد و همه چیز او در زندگى مادى و طبیعى خلاصه شود، به صفت حیوانیت متّصف شده است.
-----------------------------------------------------------------------------------------------------------
پى نوشتها:
1. اعراف (7) آیه 179.
2. نهجالبلاغه، نامه 45.
3. حشر (59) آیه 19.
