چرا وقتی که زن حیض می‌شود، نباید با همسرش نزدیکی کند؟
تشریع این حکم در اسلام می‌تواند به خاطر عوامل متعددی باشد که برخی از آنها در آیات و روایات به مسئله زیان‌آور بودن آن و اذیت و درد و رنج آن برای زنان اشاره شده است. در یکی از آیات آمده است: «ای پیامبر! از تو درباره حیض و احکام آن سؤال می‌کنند، در پاسخ آن بگو: آن چیز زیان آور و موجب آزار و اذیت است»(1). این جمله فلسفه عدم مباشرت و نزدیکی مردان با زنان را در حالت قاعدگی بیان می‌دارد؛ زیرا آمیزش جنسی با زنان در چنین حالتی علاوه بر مخالفت با طبع انسانی، زیان‌های بسیار دارد که علم پزشکی امروز آن را اثبات کرده، از جمله احتمال عقیم شدن مرد و زن، و زمینه‌سازی برای پرورش میکرب و بیماری‌های عفونی چون سفلیس و سوزاک، و التهاب اعضای تناسلی زن، نیز وارد شدن مواد حیض (که تماماً میکروب‌های داخل بدن است) در عضو تناسلی مرد و غیر اینها که پزشکان نیز دستور به ممنوعیت آمیزش داده‌اند.
اصولاً خونی که به هنگام عادت ماهانه دفع می‌شود، هر ماه در عروق داخلی رَحِم برای تغذیه جنین جمع می‌گردد، زیرا رَحِم زن در هر ماه تولید تخمک می‌کند و مقارن آن عروق داخلی رَحِم به عنوان حالت آماده باش برای تغذیه نطفه، پر از خون می‌شود. اگر هنگامی که تخمک از لوله‌ای به نام شیپور (فالپ) وارد رحم شود، اسپرماتوزئید (که نطفه مرد است) در آنجا موجود باشد، تشکیل جنین می‌دهد و خون‌های موجود در عروق صرف تغذیه آن می‌گردد؛ در غیر این صورت خون‌های موجود بر اثر پوسته پوسته شدن مخاط رَحِم و شکافتن جدار رگ‌های رَحِم به صورت خون حیض، از رَحِم خارج می‌شود، زیرا رحم زن در موقع تخلیه این خون‌ها هیچ گونه آمادگی طبیعی برای پذیرش نطفه ندارد و به همین جهت صدمه می‌بیند. از این بیان روشن می‌شود که چرا آمیزش در حال حیض زیان آور است.(1)
پی‌نوشت‌ها:
1ـ تفسیر نمونه، ج 2، ص 91 و 93؛ دانستنی‌های زناشویی، ص 47 و 48.
