هنگامي كه بعضي بزرگان قومش از جمله برادرش محمد بن حنفيه او را از همراه بردن زن و فرزن نهي كردند، ،حضرت فرمود: "ان الله شاء ان يراهن سبايا؛ (2) خداوند اراده فرموده است كه آنان را اسير ببيند".

در حكمت اين كار نوشته اند كه امام مي دانست كه بني اميه بر هدم اسلام و انسانيت كمر همت بسته اند و اين كار را زير نقاب مزورانه دفاع از دين و وحدت امت و به عنوان مبارزه با "مخالف خليفه رسول خدا و اختلاف افكن در امت" انجام مي دهند و بايد اين نقاب تزوير و ريا را از چهره بني اميه برانداخت و چهره واقعي آنان را به امت نماياند و در تاريخ ثبت كرد. از اين رو، حركتش بايد به گونه اي باشد كه به هيچ وجه نتوان اتهام جنگ طلبي و حكومت خواهي را بدان چسباند. با توجه به اين نكته مهم، امام از روز حركت از مدينه تا روز كشته شدن، به صورت هاي گوناگون به فرجام حركت خود اشاره و تصريح مي كرد و به همه اعلام مي نمود كه نهاين اين حركت، مرگ و كشته شدن است تا كسي به هواي حكومت و غنيمت، سياهي لشكر او نشود و خانواده و اهل بيت رسول خدا را با خود همراه كرد تا رفتار ددصفتان اموي بعد از كشته شدن مظلومانه ايشان و يارانش با ذريه و زنان و دختران خاندان پيامبر نمايان گردد و همه جهانيان آشكارا ببينند كه مدعيان دفاع از دين رسول خدا و سنت پيامبر و وحدت امت و ...، نه تنها از دين اسلام رنگي ندارند، بلكه از انسانيت و جوانمردي هم بويي نبرده اند. ايشان آگاهانه آنان را در معرض اسارت قرار داد تا رفتار وحشيانه شيعيان بني اميه براي جهانيان در تاريخ ثبت گردد و ديگر نتوان اين چهره زشت را زير نقاب تزوير و ريا پوشاند. در ضمن، اهل بيت هم بتوانند پيام ايشان را از كربلا به كوفه و شام و مدينه (مراكز فرهنگي و سياسي جهان اسلام در آن روز) ببرند تا در تاريخ ثبت شود و دشمنان نتوانند آن را مانند جسد شريفش در كربلا دفن كنند. (2)

پي نوشت ها:

1. سيد شرف الدين، مجالس الفاخره، قم، مؤسسه المعارف الاسلاميه، 1421 ق، ص 105.

2. همان، ص 96.