نظر امام خمینی و آیت الله خامنه ای: اگر کسی در سحرهای ماه رمضان بدون تحقیق از اذان صبح سحری بخورد و یا تحقیق کند. اما شک و تردید داشته باشد و یا بعد از تحقیق گمان داشته باشد که صبح شده و سحری بخورد و بعد معلوم شود که صبح بوده است، آن روز را روزه بگیرد و بعدا قضای آن روز را نیز روزه بگیرد. هم چنین اگر کسی بگوید صبح نشده و انسان بدون تحقیق به گفته او سحری بخورد و بعد معلوم شود صبح بوده است، باید روزه آن روز را قضا کند.
اما اگر بعد از تحقیق و اطمینان به اینکه هنوز صبح نشده، سحری بخورد و بعد معلوم شود که بعد از اذان صبح سحری خورده، روزه صحیح است و قضا لازم نیست. بلکه اگر بعد از تحقیق شک کند که صبح شده یا نه و سحری بخورد، قضا لازم نیست.(1)
نظر آیات عظام مکارم، سیستانی، وحید خراسانی، و آیت الله صافی: اگر در ماه رمضان بدون آن كه تحقيق كند صبح شده يا نه، كارى كه روزه را باطل مىكند انجام دهد، بعد معلوم شود صبح بوده، همچنين اگر بعد از تحقيق شك يا گمان كند كه صبح شده است؛ ولى اگر بعد از تحقيق يقين كند صبح نشده، و چيزى بخورد، بعد معلوم شود كه صبح بوده، قضا واجب نيست.
