با سلام و عرض تبريک فرا رسيدن سال نو و سپاس از ارتباطتان با اين مرکز
ابراهیم به نص قرآن دارای دین حنیف بود .
«ما كانَ إِبْراهيمُ يَهُودِيًّا وَ لا نَصْرانِيًّا وَ لكِنْ كانَ حَنيفاً مُسْلِماً وَ ما كانَ مِنَ الْمُشْرِكين؛ ابراهيم نه يهودى بود و نه نصرانى، بلكه موحّدى خالص و مسلمان بود و هرگز از مشركان نبود».(1)
«حنیف» از ماده «حنف» (بر وزن کنف)، به معنى تمایل از باطل به سوى حق و از کجى به راستى است، به عکس «جنف» (بر همین وزن) که به معنى تمایل از راستى به گمراهى است.
بنابراین، «دین حنیف» یعنى دینى که از تمام کجىها و از انحرافات و خرافات و گمراهىها، به سوى راستى و درستى متمایل شده که همان آئین اسلام و همان آئین پاک و خالص خدا است. (2)
اما خدای متعال ابراهیم علیه السلام را به عنوان «حنیف» توصیف نموده؛ زیرا او بود که پردههاى تقلید و تعصب را درید. در زمان و محیطى که غرق بتپرستى بود ،هرگز در برابر بت سجده نکرد.
از آن جا که بتپرستان زمان جاهلیتِ عرب، نیز خود را بر دین حنیف ابراهیم علیه السلام معرفى مىکردند، و این سخن به قدرى شایع شده بود که یهود و نصارى آن ها را «حُنَفاء» مىگفتند (به این ترتیب حنیف درست معنایى بر ضد معناى اصلیش پیدا کرده ،با بتپرستى مرادف شده بود) خداوند پس از توصیف ابراهیم علیه السلام به عنوان «حنیف و مسلم»، مىفرماید: «او هرگز از مشرکان نبود» تا هر گونه ارتباطى میان ابراهیم علیه السلام و بتپرستان عرب را نفى کند.(3)
پی نوشت ها:
1 . آل عمران (3) آیه 67.
2. تفسیر نمونه، ج16، ص441.
3. همان، ج2، ص 703.
