روایات نهى کننده عزادارى در منابع شیعه
همچون منابع اهلسنت در منابع شیعى نیز روایاتى وجود دارد که به ظاهر از نوحهسرایى جلوگیرى کرده و آن را منع مىکند. در ادامه بحث به این روایات و پاسخهاى آنها پرداخته مىشود.
1. جابر بن عبداللّه انصارى مىگوید: «از امام باقر (ع) درباره جزع سؤال کردم. فرمود: اشد الجزع الصراخ بالویل و لطم الوجه و الصدر و جز الشعر من النواصى و من أقام النواحة فقد ترک الصبر و أخذ فى غیر طریقه؛ (21) شدیدترین مرتبه جزع، عبارت است از فریاد همراه با واى کردن، مضروب ساختن صورت و سینه، و کندن موى از پیشانى و هر کس گریه کند و فریاد بزند، صبر و شکیبایى را رها کرده و در غیر آن راه قرار گرفته است.
2. امام صادق (ع) مىفرماید: «نهى رسول اللّه (ص) عن الرنة عند المصیبة و نهى عن النیاحة و الاستماع الیها»؛ (22) رسول خدا (ص) از فریاد و داد کشیدن، نوحهسرایى کردن و بلکه از گوش دادن به آن در مصیبتها منع کردهاند.
3. عمرو بن ابى مقدام مىگوید از امام ابوالحسن و امام باقر (ع) شنیدم که درباره آیه (و لا یعصینک فى معروف) (23) . فرمودند رسول خدا (ص) به دخترش فاطمه فرمود: «اذا أنامت فلا تخمشى على وجهاً و لا ترخى على شعراً و لا تنادى بالویل و لا یقیمن على نائحة»؛ (24) پس از مرگ من هرگز صورت نخراشید، موى خود را پریشان نسازید، داد و فریاد نکنید و مجلسى که همراه داد و فریاد است نداشته باشید.
از تمامى روایاتى که در این باره آمده به خوبى روشن مىشود که از ویژگیهاى برجسته مؤمنان آن است که همواره در مصایب و سختیها، صبر و شکیبایى داشته و از جزع و فزع، سخنان بیهوده و دروغ پرهیز کنند چنان که قرآن مىفرماید: (و بشّر الصابرین الّذین اذا أصابتهم المصیبة قالوا انّا للّه و انّا الیه راجعون) (25) .
--------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
پی نوشت ها:
(21) - وسائل الشیعه، ج 2، ص 915، باب کراهة الصراخ بالویل و العویل و...
(22) - همان.
(23) - ممتحنه، آیه 12.
(24) - وسائل الشیعه، ج 2، ص 915، باب کراهة الصراخ بالویل و العویل و...
(25) - بقره، آیه 156.
