ديباچه

ديباچه

حج و زيارت، نشانه‌اي از رجعت به سوي خداست. حج و زيارت در يک نگرش کلي، سير وجودي انسان به سوي خدا و نمايش رمزگونه تجسم عيني فلسفه خلقت بني‌آدم است.

حج و زيارت اوليا، عبادتي است که تمام عبادت‌ها را در بر مي‌گيرد. در حج و زيارت، نماز، استغفار و توبه معنا پيدا مي‌کند. فلسفه اشک، در زيارت  نمودار مي‌شود. رازو نياز با خدا و نجوا و همنشيني با او در کنار خانه‌اش و در خانه‌هايي که خداوند اجازه داده است تا نام او ياد شود[1]، به اوج مي‌رسد و زائر چون ستاره‌اي درخشان در آسمان تاريکي‌ها مي‌درخشد و نامش در دفتر مهمانان خدا و رسول خدا9 و خاندان پاک و مطهرش ثبت مي‌شود.

حج و زيارت، راز و رمزي دارد که آشنايي و عمل به آنها دنيايي از معرفت را فراروي سالک مي‌گشايد و او را به قرب الهي پرواز مي‌دهد. بعضي از اين راز و رمزها در سخنان و رفتار عالمان، عارفان و بزرگان سير و سلوک، نمود پيدا کرده است که دل‌هاي آماده مشتاقان عرفان و اخلاق را صفا مي‌بخشد.

اثر پيش‌رو، با عنوان «زيارت از نگاهي ديگر» تأليف عالم فرزانه، حضرت آيت‌الله ابراهيم اميني است که بخشي از آداب، شرايط و ظرافت‌هاي حج و زيارت معصومين: را بررسي کرده است.

ضمن تشکر از ايشان، اميدواريم خوانندگان محترم، به‌ويژه زائران بيت الله الحرام و قبور ائمه معصوم: پس از مطالعه اين اثر، با شناخت و آگاهي بيشتري به زيارت مشرف شوند.

انه ولي التوفيق

[1]. (في‏ بُيُوتٍ أَذِنَ اللَّهُ أَنْ تُرْفَعَ وَ يُذْكَرَ فيهَا اسْمُهُ يُسَبِّحُ لَهُ فيها بِالْغُدُوِّ وَ الْآصال‏) (نور: 36).